Παλίμψιστο ο έρωτας
Χάθηκε σε σκοτεινά ντουλάπια
Μεσοζώετος[1]
σιωπηλός
Άφησε πίσω του
πίκρα και καημό
Δυσθυμία
στεγνό το στόμα
Άνυδρο και χωματένια γεύση
Σκοτείνιασε η πλάση
Φλέγεται ο ήλιος δύστροπος
Τυφλώνουν οι ασχήμιες
τα κόρκια[2]
της αγάπης
γέμισαν τη γη
Αφόρητα τα πάντα
Once upon time
In the past
γλυκό φως
Κάλυπτε την καταχνιά της μέρας
Η απαλή φωνή του
Μελωδίες αφρόντιστα εσκόρπαγε
Σιγούσαν έκθαμβοι
οι θόρυβοι της πέτρινης πόλης
άνθιζε χωρίς την άνοιξη
γιορτή η κάθε μέρα
ο ήλιος χαμογελαστός
εζέστανε θαλπερά
τις παγωμένες μέρες
άνοιγε διάπλατα η καρδιά
πορφυρό εκατοντάφυλλο
βελούδινο ευωδιαστό
μειδίαμα τρυφερό
τρεμόπαιζε στα αμίλητα τα χείλη
φτερούγιζε στα ουράνια
άγγελος αγαθός
το θνητό κορμί
αγκάλιαζε το σύμπαν
ανάλαφρο
επί υδάτων περιπατόν
αγάπη ανάβλυζε
από παντού
παιχνίδι η πέτρα του Σίσυφου
χοροπηδώντας έφτανε
στην κακοτράχαλη κορφή
και ύστερα αισιόδοξη
πάλι από την
αρχή
προστάτης ο Βάκχος ο χαρωπός
παραμυθία παυσίλυπη
κέρναγε συνεχώς
έπινε ασυλλόγιστα
η έφηβη ψυχή
μεθυσμένη
ήλπιζε αφελώς
