Μεγαλόπρεπο το φεγγάρι
Εμφανίζεται
Ως αδιάφορος άναξ
Επιβλητικός
Τα συννεφάκια τρέχουν
Να τον προϋπαντήσουν
Ο ήλιος ενδίδει
Στην θλίψη
Τα παρατάει όλα
Η δύση χλομιάζει
Τα βουνά χαμογελούν
Στον άρχοντα της νύχτας
Τα πουλιά αγορεύουν
Πριν παραδοθούν
Στα απατηλά οράματα
Τα δέντρα αχνοφαίνονται
Αγκαλιάζονται με τον ουρανό
μέχρι να γίνουν ένα
φλογίτσες τρεμοσβήνουν
στο σιωπηλό κοιμητήριο
ο κόσμος συνεχίζει
την αμφίβολη πορεία του
η γη κάπου μακριά βρυχήθηκε
σεισμός λοιμός καταποντισμός
λύπη ανησυχία
και ύστερα πίσω στα καθημερινά
στέρεες αδιαπέραστες παρωπίδες
αόρατο καμουτσίκι
επαναφέρει σε καθορισμένη διαδρομή
φέγγει ζεστασιά το ολοστρόγγυλο
ψυχρό φεγγάρι
τίποτα δεν εμποδίζει
τους αέναους κύκλους του
αμέτοχο ανήμπορο
παρακολουθεί
τα πάθια τους καημούς την σύγχυση
και κάποιες χαρές
του μάταιου αυτού κόσμου
