Ελπίδα όπως Άνοιξη

Πεθύμησα την άνοιξη

Με τα πολλά λουλούδια

Που όλο κάτι υπόσχεται

Με γέλιο και με χάρη

Όσα είναι τα άνθη

Του αγρού

Τόσες είναι οι ελπίδες

Χαρούμενα πόδια τις πατούν

Ο ήλιος του καλοκαιριού

Αλύπητα τις καίει

Ασυλλόγιστες πάντα

Ανθούν θάλλουν

Τον κόσμο πλημμυρίζουν

Αθέλητα παραδίνεσαι

Στο πλάνο άκουσμα τους

Τρέχεις ανυπόμονα

Το ανύπαρκτο Όνειρο

Να πιάσεις

Πότε θα έρθεις

Άνοιξη με τα πολλά λουλούδια

Να ανοίξει λίγο η ψυχή

Να ελπίσει να ξεχάσει

Να ζήσει σαν πεταλούδα

Ανάλαφρη

Και στο λυκόφως το πικρό

να γείρει

Να κοιμηθεί

Σαν να μην έχει ζήσει

 

ψη

ψη[1]

Αχ ψυχή ονειροβατούσα

Ποτέ δεν απελπίζεσαι

Σέρνεσαι κατακρεουργημένη

Ελπίζεις στο αδύνατο

Λαρώνεις τις αθεράπευτες πληγές

πλάθοντας

Παραμύθια με ωραίο τέλος

Δημοκρατική άνασσα

Βρίσκεις πάντα τον καλό καλό σου

Αφήνεσαι στο πλάνο όνειρο

Χορεύεις στον κόσμο των σκιών

Αέρινη ελαφροπερπατούσα

Χάνεσαι πετάς

Καθώς σέρνεσαι στην βρώμικη γη

Το στόμα σου γεμίζει με βούρκο

Τον μετουσιώνεις σε νέκταρ

Διαπερνάς την πύρινη κόλαση

Νυχτοπεταλούδα

Τέφρα στον ήλιο

Που τολμάς

Να κοιτάξεις άφοβα

κατάματα

30-8

---

[1] ψη =ψυχή

For ever

Ξενυχτά παραφυλώντας τον χρόνο

Που έρχεται αυθάδης σκληρός

Αφήνει τα αισχρά

Ανεπιθύμητα ίχνη του

Ο ύπνος άπιστος εραστής

Έρχεται για λίγο

Και εξαφανίζεται

Σε άλλες γειτονιές

Λεπτό φάντασμα

Τριγυρνά απελπισμένο

Σε σπίτι που αδειάζει

Σιγά σιγά

Μακάριος ο σύντροφος

Γουργουρίζει γλουγλουκίζει

Αθώος αμέτοχος

Στο σκληρό φως της μέρας

Η νιότη  γύρω της flourishes

Φουντώνει αδιάντροπα

Άφοβη αφήνεται

Στο δυνατό φως του ήλιου  

Τα δέρματα λεία αρυτίδωτα

Τα μάτια αστράφτουν

Η αισιόδοξη ανέμελη οσμή της νιότης

Την ξεκουφαίνει

Τα χαζόγελα αντηχούν

Αβίαστα απλώνονται

Το δικό της όμορφο ώριμο στόμα

Κλείνει ζαρώνει  

Η απώλεια το πένθος

Καρφώθηκan αμετάκλητα

Βαθιά  

For ever

Imagination

Δειλά ταράσσει ο ήχος

Του κουδουνιού

Το ακούραστο YouTube

Αχνή μορφή σε θολή οθόνη

Ήρθε απρόσκλητος επιθυμητός

Δειλός και θαρραλέος

Αγκομαχώντας το ασανσέρ

Ανέβηκε τις σκάλες

Απλώθηκε άκρα σιωπή

Στο άχρονο το σύμπαν

Άρρητος ο λόγος

Φλύαρος ακράτητος

Τα μάτια και η επιθυμιά 

Κανόνισαν τα πάντα

Άγνωστοι ξένοι

Μακρινή σκοτεινή ανάμνηση

Μυρωδιάς

Από πεθαμένο χρόνο

Σαν βρέφος έγειρε

Απαλά ήσυχο χορτασμένο

Γαλήνη  ομορφιά

Απλώθηκε στον κόσμο

Μια μελωδία μαγευτική

Ακροπατώντας αρμονικά

 Ήρθε και θα μείνει

Ελαιόπον

Φορτωμένο με δώρα

Το διπολικό φθινόπωρο

Απλώνεται

Λυγίζουν με χάρη

Τα κλαδιά γεμάτα ζουμερές ελιές

Πράσινες μελαχρινές

Μικρές μεγάλες

Χοντρούλες λεπτές

Ξεπροβάλλουν  ανάμεσα

Στα σκούρα green φύλλα

Θάλλουν στο αστικό τοπίο

Στα στενά πεζοδρόμια

Αργοπορούν τους βιαστικούς πελάτες

Αθέλητοι μέτοικοι

Μεγαλώνουν ανάμεσα

Στο άνυδρο σκληρό μπετόν

Ακίνητες

Ενταγμένες όμορφα στην άμορφη πόλη

Τα μάτια καθηλώνονται

Στους γόνιμους καρπούς

Καθυστερούν

Τα σφικτά χείλια χαμογελούν

Ασυναίσθητα

Ο νους ταξιδεύει

Σε κάμπους μακρινούς

Ξέγνοιαστους

Τα γέλια και τα τραγούδια

Σκεπάζουν τα στριμμένα κορναρίσματα

Τα δάκτυλα βυθίζονται

Στην  εύσαρκη σάρκα

Ελευθερώνεται ο θείος  χυμός

Κυλά στο διψασμένο δέρμα

Απαλύνει λαρώνει