Άδραστος

I remember

Many years ago

When I was looking for a flat

Ψηλά από τα παράθυρα

Του Αι Σάββα

Απλωνόταν η τσιμεντένια πόλη

Ασάλευτη Άκαρδη

Βαρυγκωμούσα

Άπλυτη κακοστολισμένη

Γυάλιζαν οι κεραίες

Νεκρή μυρμηγκοφωλιά

Υπάρχει τάχατες ευτυχία

Σ΄ αυτή την στεγνή πόλη

Οικειοθελώς

Μια ολόκληρη ζωή

Για ένα κλουβί

Αγώνας δρόμου

Για τα ανήλια ντουβάρια

Για να έχουμε

Που την κεφαλήν κλίνει

Πίσω μου ο θάνατος

Αδιάφορος ακούραστος άκαρδος

Ασύνετος

Βασάνιζε τους αθώους υπηκόους του

Ζώντας τα ανελέητα χαροχτυπήματα

Powerless ανίσχυροι

Παρακολουθούμε

Ο πόνος οι κραυγές

Ουρλιάζει η ζωή

Αραέβοντας απεγνωσμένα μάταια

Νόημα happiness

Υπάρχει τάχα διέξοδος

Ψάχνοντας φυλακή

Να αποθέσεις ελπίδες, όνειρα

Την αμφίβολη freedom

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

  

Ανάντριστος

Με περισσή φροντίδα

Κένταγε τα κάτασπρα προικιά της

Έπλαθε αθώα όνειρα

Καθώς μελετούσε

Σπουδές νοικοκυριό

Και πάντα η ελπίδα

Αυτός ο άνδρας

Αχειροποίητος αόρατος

Πάντα παρόν

Αδικαιολόγητα απών

Σιγοψιθύριζε τα νανουρίσματα

Έπλεκε σφικτές κοτσίδες

Τα ατίθασα μαλάκια

Της μελλοντικής κορούλας

Έπλενε με στοργή

Τα ματωμένα γόνατα

Του ακούραστου αγοριού

Σιγοκουβέντιαζε με την μητέρα

Ευγνώμων για το γιο

Που της δάνεισε

Το δειλινό

Έστρωνε το καθημερινό

Γιορτινό τραπέζι

Κάτω από το βλέμμα

της  συλλογισμένης Παναγίας

Όλη η οικογένεια γύρω γύρω

Χαρούμενες φωνές

Ξένοιαστα γέλια

Ιστορίες ζωντανές απαλές

Σύζυγος παιδιά πεθερικά

Όλα καλά

Ανεπαίσθητα το τόσο

Συνηθισμένο όνειρο

Απρόσιτο

Απομακρύνεται αναίτια

Σταθερά θολώνει

Παλιομοδίτικα πια

Τα σεντόνια

Σκληρή ώχρα απλώνεται

Ανελέητα παντού

Το φως χάνεται

Οι παιδικές φωνές σίγησαν

Τα μάτια γεμίζουν

Μουχλιασμένη θλίψη

Εμμονικό γιατί Οι λέξεις πνιγμένες

Ο χρόνος σαρκάζει

Υπομονετικά καρτερεί

Τον αφέντη που δεν ήρθε

 

Θα θελα σαν καλή νεραϊδούλα

Να σου δώσω πίσω

το φωτεινό χαμόγελο

Με το μαγικό ραβδάκι

Θα εξαφανίσω την μοχθηρή θλίψη

Από τα μοναχικά μάτια

 

Smile!

Ζωή είναι θα περάσει!

Μάταιο εγνέφισμαν

[1]

Άνοιξε αργόσυρτα

Τα νυσταγμένα μάτια

Αντίκρισε το σκυλίσιο

Όλο λατρεία βλέμμα

Ο θόρυβος

Από την βαριεστημένη

Σκουντούφλα πόλη

Είχε έρθει για επίσκεψη

Το σπίτι ξύπναγε σιγά –σιγά

Η οικογένεια αγαπημένος κλοιός

Διαρκής μάχη

Εκατέρωθεν η γκρίνια

Η απογοήτευση

Ώρα να αυτοζευτεί τα χαλινάρια

Το αβάστακτο σαμάρι

Τις απαραίτητες παρωπίδες

Απροστάτευτη η πληγιασμένη ράχη

Σε κάθε είδους μαστιγώματα

Να κινήσει

Ο σκύλος κουνά χαρούμενος

Την παρδαλή ουρά του

Όαση στην βαλτομένη δίνη

Το τσιμπλιάρικο βλέμμα του

Λεπτή κλωστή

Ισορροπεί στην κώχη

της αβύσσου

again

to same schedule

παλιό ξεχαρβαλωμένο clock

οδυνηρά χτυπούν

τα ανιαρά second

το ασήκωτο πόδι

σκάει στο μικροαστικό χαλάκι

ζεστό το σώμα του πιστού pet

δίνει ώθηση να συνεχίσει

ακόμα μία τρομακτική μέρα

περιμένει

να μείνει εκεί

με το βλέμμα στυλωμένο

στον αγαπημένο σύντροφο

με την πατούσα φωλιασμένη

στο τρίχωμα που φυλλορροεί 

---

[1] εγνέφισμαν =ξύπνημα

Αναγέννηση

Ο σκληρός winter

Έκαψε τα τρυφερά

Φυλλαράκια της νεαρής

Ορτανσίας

Το λυπημένο τεφρό

Κατέκτησε το light green

Απέμειναν άνυδρα

ξερά κούφια

ολόγυμνα

τα δύστυχα κλωνάρια

αφέθηκε να θνήσκει

στην σιωπηλή βεράντα

αναχάπαρτα

δειλά δειλά

από τα στείρα κλαδιά

ξεπρόβαλε  σεμνά

απροσδόκητη

ολόφρεσκη

καινούργια ζωή

πράσινα χαμογελάκια

ανάσταση

η ναρκωμένη ψυχή

αφυπνίστηκε

χαιρέτησε τον

σκεπτικό ηλιάκο

όλα καλά

το χτυπημένο κορμί

νικηφόρο

από την πάλη με

τον άσπλαχνο Χάροντα

στολίζεται

για την ανέμελη άνοιξη