Στρατίζω[1]
Ανάμεσα στα ουρλιαχτά
Αφηνιασμένου αέρα
Ξεμαλλιασμένη η πόλις
Ξεψυχά
Έρημη άδεια
σιωπηλή αυλή
Ένα δέντρο αλυχτά
Μαινάδα ασυγκράτητη
Τον τρόμο σκορπά
Τα νήπια σώπασαν
Τρομαγμένα λούφαξαν
Ονειρεύονται τις αγκαλιές
Την μυρωδιά από κουλούρια
σπιτικά γλυκά
Τις απαγορευμένες γεύσεις
Που έδινε
Η στοργική γιαγιά
Τα ατελείωτα χάδια
Της μαμάς
Το γέλιο του καλού μπαμπά
Την κυριαρχία που χάθηκε ξαφνικά
Την μοναδικότητα
Εξόριστα σε καθαρά
Τακτοποιημένα κελιά
Σε ανεπιθύμητες ομάδες
Πάνε στην σειρά
Ανάμεσα σε άλλα πολλά παιδιά
Μαθαίνουν καινούργιες λέξεις
Υποχώρηση και μοιρασιά,
Περιμένουν υπομονετικά
Την ώρα που θα φύγουν
Κανόνες περιφέρονται τραγουδιστά
Δίνει μια δυνατή δαγκωνιά στα κρυφά
Αρπάζει το παιχνίδι με βια
Τα δάκρυα ρέουν αργυρά
Με πόνο αφήνουν
Την αγαπημένη ζεστή αγκαλιά
Ξεριζωμένα με απόγνωση
Ρίχνονται σε άγνωστη θάλασσα πλατιά
Χορεύουν σε κύκλο
Χαρούμενα, λυπημένα,
συλλογισμένα κάθονται στις παρυφές
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Ακολουθώντας υποχρεωτικά δρόμους
χαρακωμένους επιστημονικά
Όμορφα καλοδουλεμένα
Τα χαλινάρια τα χρυσά
Σωτήριες παρωπίδες
Αλίμονο σ΄ αυτό που αλλού κοιτά
Κήπους λιβάδια και βουνά
Παιχνίδια ξέφρενα στην αμμουδιά
Τραγούδια παιδικά χαρωπά
Ακούγονται ξαφνικά
Το δέντρο συνοδεύει ρυθμικά
Γελάει ξένοιαστα η γειτονιά
Ο αέρας σώπασε ακούει ευλαβικά
Σκορπάει την μιζέρια
Την διώχνει μακριά
Αγαλλία[2]
απλώνεται
Ξυπνά η αυλή
Ξεχύνονται ελεύθερα
Τιτιβίζουν ζωηρά
Ξεχνούν την πίκρα
Τα νήπια ιλαρά
