Υπέροχες Fisallides

 

Είσαι εκεί

Είμαι εδώ

Απύθμενη η απόσταση

Η ανάσα μου

Αργοπεθαίνει

Στα διψασμένα αυτιά σου

Ζωγραφίζουμε ιστορίες

Από το μέλλον

Τα κορμιά νευρόσπαστα

Κουρδισμένα εκτελούν

Σωστά όλες τις κινήσεις

Το στόμα δίνει τις σωστές

Απαντήσεις

Όμως ο νους

Ανεξάρτητος αυτόνομος

Ζει δρα         

Δημιουργεί από το χάος

Από το μηδέν

Όμορφες κραταιές ιστορίες

Κατευθύνει το σκανταλιάρη

Έρωτα

Στο σωστό δρόμο

Όλα ωραία όλα καλά

Μπροστά στο PC

Βγαίνω στο κόσμο

Και με περιμένεις υπομονετικά

Παραμονεύεις

Ο από μηχανής θεός δίνει

Την λύση 

Δίνει την δύναμη

Ξεφεύγουμε

Από τους άπειρους

Όμοιους κύκλους

από τα ισχυρά μαγνητικά πεδία

ελεύθεροι

Συνοδοιπόροι    

Αγαπημένοι

Αφήνουμε πίσω όλα

Αχρείαστο έρμα

Ο έρωτας δίνει

Ικάρια φτερά

Σκορπά αφειδώς

Υπέροχες ιριδίζουσες

Bubbles[1]

 

---

[1] Fisallides

Αγενές

 

Κοιτάζει με παράπονο

Την όμορφη νεαρή κοπέλα

Το νεαρό όμορφο φίλο

Τα θλιμμένα μάτια

Πηγαινοέρχονται

Δεν ξέρουν που να σταθούν

Αναποφάσιστα

Ηττημένος πριν να δώσει μάχη

Το κορμί συγχυσμένο

Φορτισμένο

Ψάχνει αγώγιμο υλικό 

Να απαλλαγεί

από δυσβάσταχτο άγος

Που κουβαλά

Όλα μέσα του ένα κουβάρι

Αξεδιάλυτο

Κάθε προσπάθεια

Σφίγγει περισσότερο

Τους άκαρδους  κόμπους

Γόρδιος δεσμός

Που να γείρει  το πονεμένο

Κεφάλι

Φουντώνει η μοναξιά

Απλώνεται θεριεύει

Βρίσκει τόπο να ριζώσει

Ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους

Οι λέξεις μέσα του

Αγωνίζονται να ελευθερωθούν

Πιέζονται φυλακισμένες

Τα χέρια αφημένα

Δεν απλώνονται ακόμα

Να ζητιανέψουν

Την πολυπόθητη απρόσιτη αγάπη

Παθητικός καπνιστής

Εισπνέει βαθιά  

Τον άταχτο καπνό

Τις φευγάτες ανάσες

Το παιχνιδιάρικο αεράκι

Του βουνού

Χαμογελαστό λίγο ειρωνικό

Συλλογισμένο

Αιώνιο

Αγενές

 

νούνισμα

 

νούνισμα[1]

Κουβαλώντας όλη την θλίψη της γης

Το βλέμμα stare στην αχανή πόλη

Χωρίς να την  βλέπει

Σκέφτεται το λευκό μέλλον

Αναπολεί το μακρινό παρελθόν

Τα νιάτα που έστυβε με τα χέρια

Την πέτρα

Τότε που υπήρχε

Ήταν κάποιος

ορατός

Φύγανε όλοι

Άδειασε η ζωή

Ήρθε το locκdown

Για να ξεχειλίσει το θολό ποτήρι

Και οι υποτυπώδεις συναναστροφές

Αποκλείστηκαν

Ευπαθείς ομάδες σε αόρατα κελιά

Χριστούγεννα μοναχικά

Αναρωτιέται που έκανε το λάθος

Δεν βλέπει τα χαδιάρικα συννεφάκια

Στριφογυρίζουν ανέμελα  

Στον γαλανό ουρανό

τον χορό των φύλλων

Αρνούνται να απογαλακτιστούν

Δεν ακούει

Το μοιρολόι τους καθώς αφήνουν

Για πάντα τα κλαδιά 

Τα πουλιά που τιτιβίζουν

Χαρούμενα αδιάφορα

για το σκοτεινό αύριο

οι παρέες τα ζευγάρια

οι περπατητές

μύριες αθέλητες πικρές σαϊτιές

στο πληγωμένο πονεμένο σώμα  

κλεισμένος στον αδιαπέραστο

εαυτό του  πνίγεται

στο απόλυτο κενό

περιμένει,περιμένει, περιμένει

νουνίζει[2]

νουνίζει

νουνίζει

---

[1] νούνισμα =σκέψη, συλλογισμός

 

[2] νουνίζω =σκέφτομαι, συλλογίζομαι

 

Ζαχαρίτσα

 

Ερωτευμένος ο χειμώνας

Γεμάτος ελπίδα για την ζωή 

Σκόρπισε γλύκα καλοσύνη

Έβαλε τα καλά του

Τα κυριακάτικα

Καμαρώνει

Το γαλάζιο απλώνεται

Γεμίζει τις καρδιές γαλήνη

Κάτασπρα αγαθά μεταξένια

Τα συννεφάκια

Παίζουν κυνηγητό

Αλλάζουν σχήματα

Χορεύουν ήσυχα

Αγκαλιάζουν τον ουρανό

Φεύγουν μαζεύονται εντροπαλά

Τα πεύκα μοσχοβολούν καθαρά

Χτενισμένα

Light green

Ανάμνηση βροχής απλώνεται

Οικογένειες παρέες

Έφηβοι ζωηροί

Πειραχτήρια

Ξεχύθηκαν όλοι

Στο σιωπηλό Ποικίλο

Γεμίζει με χαμόγελα

Ελπίδα

Η καρδιά φτερουγίζει

Το δροσερό αεράκι

Παρασύρει διαλύει τους καημούς

Της πέτρινης πόλης 

Μακριά η θλιβερή επέτειος

Οι φόβοι

Τα πρόστιμα

Τα υποχρεωτικά  Sms

Τα αποφασίζουμε και διατάσουμε

Ασάλευτο αμίλητο το βουνό

Αγναντεύει αιώνες

Με κάποια λύπη

τα ατελείωτα πάθη

τους απύθμενους καημούς

της ανθρώπινης άμυαλης μυρμηγκοφωλιάς

 

 

 

 

Hostages

 

Άνοιξα το παράθυρο

Ο ήλιος ζεστούλης

Άπλωσε τα στοργικά του

Χέρια να ζεστάνει

Την παγωμένη ψυχή

Έρημη η πόλη

Κουρασμένα και τα πουλάκια

Πολύ λίγα έχουν να πουν

Τα τροχοφόρα εξαφανίστηκαν

Ησυχία

Εγκλεισμός αναγκαστικός

Ο φόβος ύπουλος σιγανός

Διαχέεται

Και μια σπαρίλα

Καταλαμβάνει τα σώματα

Φοράς την μάσκα

Στους έρημους δρόμους

Like idiot

Άγχος να μην συναντήσεις

Τα ένστολα μηχανάκια

Παράνομοι

Χωρίς έγκλημα

Οι σελίδες του Κάφκα

Γεμίζουν την ζωή μας

Παλεύουν με τον Όργουελ

Πειραματόζωα

Σε τσιμεντένια κλουβιά

Hostages[1]

τα λύτρα our freedom

 

 

---

[1]Όμηροι

Κενοτάφιο

 

Άδειο το σπίτι

Αγκομαχά το παλιό ρολόι

Ξεχνά λεπτά

Συνεχίζει θαρραλέο

Τριγυρνά στα γεμάτα

με καλογυαλισμένα έπιπλα δωμάτια

Ο ήχος των βημάτων πνίγεται

στα απάτητα ωραία χαλιά

πάστρα

λαμποκοπά το νοικοκυρεμένο σπίτι

τακτοποιημένα τα κεντημένα

προικιά

αναμένουν ακόμα τον απρόσιτο νυμφίο

έτοιμη η λαμπάδα

πλήρης ελαίου

φωτίζει την σκοτεινή κάμαρα

ξενυχτά περιμένοντας

φρόνιμη

όλα όπως έπρεπε

σωστά

ο αέρας χτυπά αλύπητα

το μοναχικό δέντρο

στην αυλή

λυγίζει και αυτό

βογκά και ορθώνει πάλι

το βασανισμένο κορμό του

τα φύλλα του δεν αντέχουν

αποσπώνται βιαία

στροβιλίζονται χαμένοι δερβίσηδες

αφουγκράζεται τους πεθαμένους ήχους

της άκαρδης γειτονιάς

γεροντοκόριτσο

μοναχικό χειμωνιάτικο δεντρί

σε πυκνό άξενο δάσος

μπουκωμένο κάθε μικρούτσικο

αγγείο

με αβάσταχτη μοναξιά

πίκρα παράπονο

το είδωλο της στο θαμπό καθρέπτη

μονολογεί

άηχες αιχμηρές σαϊτιές

πλημμυρίζουν το νεκρό σύμπαν

My free pet

 

Αμέριμνη απαρατήρητη

H grasshopper

Τριγύρναγε στην φιλόξενη βεράντα

Κούρνιασε στη σίτα

Ακίνητη γαντζώθηκε

Χωρίς πηδήματα

Διόλου δεν μετακινήθηκε

Άφοβη

Συνέχισε τον ύπνο της

Τον διαλογισμό

Αφουγκράζονταν τα σήματα

Του προξενιού

Διερώτονταν αν έπρεπε

Να αφήσει την μοναχικότητα

Να αλλάξει χρώμα

Να ενταχθεί στην ομάδα

Να καλύψει τον ήλιο

Ή να μείνει εδώ

Να κάνει δαντέλες

Τα εύσαρκα φύλλα

Άραγε αρσενικό

Με απεγνωσμένους ήχους

Αναζητά το ταίρι του

Σπερματοφόρο να αποθέσει

Την ζωή που διαστέλλεται

Αλυχτά

Μέσα του 

Θηλυκό σε ώρα ωοτοκίας

Ψάχνει χώμα να αποθέσει

Τα αυγά του

Και έπειτα να γείρει

Σε ύπνο να παραδοθεί

Να σβήσει ανεπαίσθητα

Άγνωστο ασήμαντο

Σαν να μην έχει ζήσει

Ποιος ξέρει   

Την ζωή τα πηδήματα και τα έργα

Της ξεβαμμένης γουρλομάτας

ζελεία

 

έγραψες μια λέξη

θέλεις να την κάνεις ποίημα

ζελεία[1] jealousy

μελετάς αναρωτιέσαι

άγνωστο μέχρι τώρα

συναίσθημα

is this really

κάποτε κρυφό καμάρι

δεν σε άγγιζαν

τα βρώμικα γαμψά της νύχια

παραμόνευε αυτή

ακούραστη καρτερούσε

βρωμερή σκιά αθέατη

συνεργάτης με τον αδυσώπητο χρόνο

ανεπιθύμητοι και οι δύο

υπομονετικοί

πείσμονες

πολιορκούν

σίγουροι κατακτητές

στο τέλος θα διαβούνε

 

---

[1] ζελεία =ζήλια= jealousy

 

An another past

   

Πως το είπε ο Γκόγκολ ή Γκογκόλ

Θα τρόμαζε κανείς

Αν έβλεπε τον εαυτόν του γέρο

Δεν είναι μόνο το γέρασμα του σώματος

Το αιχμηρό υνί

Που χαρακώνει αλύπητα το σώμα

Το γάργαρο νερό που στερεύει

Γίνεται βούρκος

Αυλάκι που σχίζεται στεγνό

Κατάξερο

Αποκαλύπτονται τα αισχρά

αρρωστημένα σπλάχνα

είναι η μιζέρια που αναδύεται

εκ βαθέων ανίκητη

γλιστρά σαν χέλι

ξεφεύγει

οι θλιβερές σκέψεις

οι συγκρίσεις 

ζήλια αναρωτιέσαι

είναι δυνατόν

τα μύρια παράπονα

εκείνα που δεν ήρθαν  

και εκείνα που ήρθαν

βάρια σίδερα

πλακώνουν το στέρνο

κόβουν την ανάσα

που πήγε εκείνο

αναβλύζει αγάπη

πηγή που στέρεψε

εξαφανίστηκε αθόρυβα

ψάχνοντας απελπισμένα

ένα άλλο παρελθόν

 

 

Like Άρλεκιν

 

Kai έζησαν αυτοί καλά

Και εμείς

Με το όνειρο

Στο χέρι

Σελίδες πολλές

Γέμισαν

Με τους αθώους Αγνούς

Έρωτες

Εκείνη φτωχή πλην τιμία

Ωραία και καλή περήφανη

Εκείνος δε σκληρός

Δυνατός και αγαθός

Πέφτει στα γόνατα

Για την απρόσιτη

Αγαπημένη

Παρεξηγήσεις προκαταλήψεις

Τους χωρίζουν

Υπάρχει και κάποιος άλλος

Που καραδοκεί

Να κατακτήσει την σιωπηλή

Παγωμένη πριγκηπέσα

Ατσάλινη υπομένει

Ταλαντεύεται

Θωρεί τον άγαμο βίο που

Την περιμένει

Βάθια στα φυλλοκάρδια της

Κρύβει αγάπη ακριβή

Σεμνή και μυρωμένη

Σελίδες γεμίζουν

Ατελείωτες

Κάποτε ενδίδεις στο όνειρο

Υποκατάστατα της ζωής

Κάποτε λες πότε θα τελειώσει

Το ξέρεις το τέλος

Ζήσανε αυτοί καλά

Βαριέσαι και όμως συνεχίζεις

Μετράς τις σελίδες

Που απομένουν

At last o από μηχανής θεός

Ανίκητος από ψηλά

Έρχεται ρυθμίζει τα της σκηνής

Πέφτει αυτή θερμή αδύναμη

Λυμένα τα γόνατα τα μαλλιά

Μες στην τραχιά αρσενική αγκαλιά

Απίστευτη τρυφερότητα αναδύει

Όλες οι πίκρες 

Σβήνονται λιώνουν σαν κερί

Νεφέλη ευτυχίας τους οδηγεί

Παρέχει δια βίου προστασία

Κλείνεις το βιβλίο βιαστικά

Τελείωσε και αυτό το παραμύθι