ψεύτικεσα εγάπ’[1]
Δραπετεύουν οι σκέψεις
Ανεξάρτητες αυτοδημιούργητες
Παράλληλοι βίοι
Σιμά απέναντι
Και ποτέ συγκλίνοντες
Έξω ο ήλιος ζεστούλης
Αγκαλιάζει αμνίο
Τα παγωμένα οστά
Το σπίτι έρημο κρύο
Εδώ δεν φτάνουν οι αχτίνες
Η επιθυμία κοχλάζει
Ξεφεύγει
Δράση αντίδραση
Συναντώνται
Στην μέση του δρόμου
Δυνατές ορμητικές
Αντανακλώνται
Καταλήγουν
Στο σημείο εκκίνησης
Σβήνουν ατάιστες
Αφρόντιστες
Τα ανείπωτα θάβονται πάλι
Κάθετα πτώματα
Αμίλητα ήσυχα
Συνεχίζουν
Θα πάρει την ηχηρή μοναξιά της
Και θα τραβήξει
Ανάμεσα στο μοναχικό
πολυπληθές μονοπάτι
θα χαθεί μέσα στο βουερό πλήθος
αυτή και η μικρή αναδυόμενη καμπούρα της
διασχίζει ατρόμητη
τον ξένο παγερό κόσμο
αφημένοι όλοι στο λαμπερό
ήλιο
γύρισε από μακρύ ταξίδι
αφήνονται να τους ζεστάνει
να ξεχαστούν
τιτιβίζουν μικροί μεγάλοι
δίδουν λύσεις για όλα
θάβουν αξιοπρεπώς
τους απόντες
παρέες με ασταθή τρεμάμενη ισορροπία
Αυτή βυθισμένη στην παγερή σιωπή
Χάνεται σε μεγαλοπρεπείς ιστορίες
Ο νους δημιουργεί κόσμους
Ζωντανούς πάλλονται από ζωή
Σκληροί άνισοι αγώνες
Στο τέλος όμως
Θριαμβεύει το καλό
Η αγάπη σεμνή τροπαιοφόρα
Νικήτρια
Όλα καλά
Όλα ωραία
Όλα ζωντανά
Ποτέ δεν παραιτείται
Την γδέρνει ο Μάρτης ο σκληρός
Και αυτή καθόλου δεν πτοείται
Σκορπά παντού τα άνθη της
ατρόμητα θαλερά
Χορεύουν
Μες την σκληρή την πόλη
Σε μια χούφτα χώμα
Ελπίδες πολύχρωμες απλές
Ταπεινές
Πελώρια φύλλα
Καταπράσινα σαρκώδη
Χυμούς γεμάτα
Διαστέλλονται
Ζητούν να πάνε στα ουράνια
Ανάμεσα τους χαμόμηλα
Υψώνουν χαρούμενα
Και αυτά
Χαμόγελα ευωδιαστά
Γέρνουν να χαϊδέψουν
Τις μαργαρίτες τις λυγερές
Το κίτρινο σινάπι
Όλα απλά πολύτιμα
Της άνοιξης στολίδια
Λυσσομανά χειμώνας
Φοβερός
Αδιαπέραστα σύννεφα παπλώματα
Φορεί
Τον ήλιο φυλακίζει
Η άνοιξη κόρη τρυφερή
Γελά
Μαζί με όλα τα πουλιά
ψάλουν
Τον μύθο
Της αγάπης της ζωής
της απατηλής ελπίδας
Αιώνια τριγυρίζει
Σαν μύγα εύρωστη ζουμερή
Γύρω από κρύες γέρικες καρδιές
Χωρίς να αφήνει
Τα τρυφερά κλαδιά
Αθόρυβα μπουμπουκιάζουν
Guiltiness[1]
Έρχεται η απροσδιόριστη ενοχή
Ο φόβος υποβόσκει
Θα λογοδοτήσουμε
Για ακαθόριστα εγκλήματα
Ένοχοι χωρίς
Το πτώμα
Για αδιάφορες πράξεις
Πόσα κολάσιμα κλαδάκια
Σκόρπια εύφλεκτα
Να φουντώσει
Ακυβέρνητη πυρκαγιά
Να σε κάψει
Τέφρα πάνω στην τέφρα
Χτυπά η καρδιά
Σαν κυνηγημένος λαγός
Τρέμουν τα φυλλοκάρδια
Κάτι βαθιά
Στην άβυσσο της ψυχής
Δοσμένο στην λήθη
Λησμονισμένο
Παλεύει αθέατο
Κραταιό
Εν αναμονή της
Δίκης και της καταδίκης
Πότε θα ξεχυθούμε
Στα καταπράσινα
Ιλαρά χωράφια της χαράς
Αθώοι αμνοί
Αγνοούντες
Ανάλαφροι
Innocent[2]
Προσπαθεί απεγνωσμένα
Να μείνει ήρεμη
Να είναι καλή
Οι λέξεις εκσφενδονίζονται
Σαν σιχαμένος εμετός
Ρουκέτες αυτόνομες
Βίαιες αμάζευτες
Ο θυμός η πίκρα η ματαίωση
Βράζουν πολλαπλασιάζονται
Στα άδυτα της ψυχής
Δραπετεύουν
Επιστρέφουν ακάθεκτες
Ισχυρές κραταιές
Κράτος εν κράτη
Λάβα που τα καίει όλα
Τα παρασέρνει
Χωρίς επιστροφή
Σαν Σίσυφος ελπίζει
Για την άλλη φορά
Η άλλη μέρα ίδια
Το παρελθόν
Είδωλο του μέλλοντος
Αρρώστιες γηρατειά
μια μοναξιά
Την περιτριγυρίζουν
Την κρατούν σφικτά
Από το λαιμό
Αγκομαχεί
Σαν ψάρι σπαρταρά
Ανήμπορο
Η ζωή χάνεται
Θέλει να ζήσει την χαρά
Την ξενοιασιά
Να χαρεί το σώμα της
Όλο πικρές ευθύνες
Ατελείωτες
Λερναία ύδρα
Άπειρα κεφάλια
Άκοπα
Κοροϊδευτικά
Θέλει να είναι καλή
Θέλει να είναι ήρεμη
Μια στρίγκλα μέσα της
Την κυβερνά
Μια στρίγκλα μέσα της
Δεν ησυχάζει
Σπεύδει βραδέως ο χρόνος
Αργοκυλά με ιλιγγιώδη ταχύτητα
Χάνεται η ζωή
Άγνωστη ανέγγιχτη
Διπλανή
Παράλληλη ξένη
θαμπό Είδωλο
σε ραγισμένο καθρέπτη
μόνιμος αντικατοπτρισμός
κάπου αλλού
μακριά
άοσμη άχρωμη άγευστη
καταθλιπτική
σέρνει τα κουρασμένη μέλη της
αναζητώντας νοερά
κάτι άλλο
άπιαστο απροσδιόριστο
φευγαλέο
μακρινό
