Έχει η μελαγχολία
Η κατάθλιψη μια γοητεία
Ένα prestige
Μία ευαίσθητη ψυχή
Υποκύπτει στην σκληρότητα
Της κοινωνίας
Δεν αντέχει στην ποταπότητα
Στον πόνο
Που αναβλύζει από κάθε γωνιά
Καλλιτεχνική φύση
Παραδίδεται
Η δυσθυμία,polital correct,
όμως
Η κακότα[1]
Δεν ομολογείται
Κυριαρχεί σιγά σιγά
Ανεπιθύμητη
Σιωπηλή διακριτική
Στυλώνει τα δυο της πόδια
Σαν πεισματάρης
Γάιδαρος
Δεν κουνά ρούπι
Ψάχνει για
Ανεπαίσθητες ρωγμές
Χώνεται
Πετά το δηλητήριο της
Την ξεδιάντροπη αλήθεια
Την άσχημη πλευρά
Και εξαφανίζεται
Μένεις με την αποφορά
Ταράσσεσαι
Δεν μπορείς να πιστέψεις
Την μοχθηρία που σε μολύνει
Αναζητείς την αγάπη
Την καλοσύνη
Κυρίαρχες κάποτε
Ο γερασμένος χρόνος
Ανικανοποίητος σαλιάρης
Γκρινιάρης απαρηγόρητος
Ξερνά στα χαλιά
Καθαρίζεις με επιμονή
Αδύνατο να σβήσει ο λεκές
Η σιγανή μυρωδιά
Απλώνεται παραμένει
Πληγώνεσαι με τα μοχθηρά
Αιχμηρά αστραπιαία συναισθήματα
Σαϊτιές
Αναδύονται από τα άδυτα
Χτυπούν αλύπητα
Κρύβονται
Παραμένουν in
silence
Μέχρι να σε γεμίσουν πάλι
Με αμηχανία με ντροπή
Με πίκρα
