Εορταστική
Σε είχε σβήσει η Λήθη
Η ποθητή μορφή σου
Ξεπρόβαλε αθόρυβα
Μέσα σ΄ όλα τα αγριολούλουδα
Της θάλλουσας φύσης
Στις κίτρινες λικνιστές μαργαρίτες
Στα χαμαίμηλα
Στα όμορφα σκυλάκια
Σ όλα τα ελπιδοφόρα λουλουδάκια
Διακριτική κυριαρχική η οπτασία σου
Επισκιάζει
Την πλάση
πανδαισία χρωμάτων
στολίστηκε ετοιμάστηκε
καρτερεί και αυτήν
τον αλλοπρόσαλλο
έρωτα
ξέρει ότι θα ανταποκριθεί
θα ευλογηθούν
οι ύπεροι με την καρπερή γύρη
θα δέσουνε οι σπόροι
το ψυχρό χειμωνιάτικο αερόπον
τρεμουλιάζει τους τρυφερούς χυμώδεις
βλαστούς
χορεύει η πλάση τραγουδά
ο ήλιος την ζεσταίνει
με την άπλετη αγάπη του
ο ουρανός με τον ακαταμάχητο
γαλάζιο χιτώνα του
απαλά την τυλίγει
ανάρια τα παιχνιδιάρικά
παχουλά συννεφάκια
μάγουλα εύρωστων μωρών
αργόσυρτα στροβιλίζονται
όλα τα ζουζουνάκια
σαλαχανεύουν[1]
σφύζει η ζωή
ετούτο το γλυκύτατο έαρ
χαμένος ξένος
έρχεσαι πάλι ακάλεστος αμίλητος
γλυκόπικρο μειδίαμα
ανήμπορη να διώξω
την ευγενική σιωπηλή εικόνα
άφατο άρρητο παράπονο
το σώμα σου δεν θα αγγίξω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου