θνήσκων δούλος

Παλεύει σθεναρά ο

Πείσμων γερο Χειμώνας

Διπολικά τα σύννεφα

Αδιάκοπα συνεδριάζουν

λύεται η συνεδρίαση

απόφαση δεν παίρνουν

Γελάει ο ηλιάκος

Ζεσταίνει τις μαραγγουλιασμένες [1]ψυχές

Αναθάρρεμα

Για λίγο

Η φύση έξω σε καλεί

Στην θαλπωρή της μέρας

Ανάκατα

Χειμός[2] και πρωτάνοιξη

Γελούν παίζουν

Αμπάριζα

Ατελείωτες chores

Δύσθυμες ποζάρουν

Γελώ στα αλανιάρικα σύννεφα

Στον ήλιο που δεν βλέπω

Ακούω την ανάσα του

χαμνογελώ[3] στον άπιστο

που όλα του τα συγχωρώ

και πάντα τον περιμένω

να μου ζεστάνει την καρδιά

τον θνήσκων δούλο

να λαρώσει[4]  

---

[1] μαραγγουλάσιμον = λυπηρή έκφραση του προσώπου, σωματική χαύνωση

[2] χειμός =χειμώνας

[3] χαμνογελώ = χαμογελώ, υπομειδιώ

[4] λαρώνω = θεραπεύω, ιατρεύω, αναρρώνω