κατήφεια

To βλέμμα εστιάζει στο απόλυτο κενό

Στα έγκατα της αβύσσου

Τρυπά το πάτωμα

Παρακολουθεί τα μαρτύρια της κολάσεως

Τα επί της γης

Οδύνη για όσα έχασε η ψυχή

Για αυτά που αφιλοκερδώς

Και γενναιόδωρα έδωσε

Πήρε για ανταμοιβή τον πόνο την αχαριστία

Πως έμεινε με frozen  καρδιά

 

Με άδεια χέρια

Έρημο ξερό δεντρί

Θυσία χαλί

Για όλους και για όλα

Απέμεινε στο απόλυτο σκοτάδι

Στο άηχο σύμπαν

Βαθιά ρυτίδα αυλακώνει

Το μέτωπο

Βυθίζεται  στην ματαίωση

Ανύπαρχτος ο κόσμος

Δίπλα

Χάνεται στην ανείπωτη θλίψη

Στην αιχμηρή ματαίωση

Ορθώνονται τα αδιαπέραστα τείχη

Οι γέφυρες τραπουλόχαρτα

Γκρεμίζονται

Όλος ο πόνος συμπιέζεται

Στο ακίνητο σώμα

Στο παγωμένο βλέμμα

Στο αμίλητο στόμα

 

Η νεαρή κατήφεια ζαρομματεί[1]

Καθρεπτίζεται σΤο  ανεπιθύμητο

ζοφερό future

I will escape!

I am going to ταβιρεύσω[2]

Το future

---

[1] ζαρομματώ = στραβοκοιτάζω, υποβλέπω

[2] ταβιρεύω = αναποδογυρίζω, ανατρέπω