Μνήμη

 

ὡς ὄναρ παρήλθε

διαλύεται σιωπηλά

μοναχικά

σβήνει ανεπαίσθητα

αθέλητα

από την αδύναμη μνήμη

των λιγοστών ατόμων

άραγε θα γίνονται τα μνημόσυνα

τα τρισάγια τα κόλλυβα

που τόσο πίστευε

θα δέεται κάποιος

για την ανάπαυση της ψυχής της

τα πάντα σκόνη

σκορπίζεται στον άπειρο

αφιλόξενο κόσμο

ουδέποτε αγαπημένη

μονάκριβη

κείται

μια θέση κεντρική στο παράδεισο της

εκ δεξιά του Πατρός

στη στοργική αγκάλη

ευφραίνεται

at last