τα εαυτής

Ta χέρια στηρίζουν με κόπο

το ασήκωτο κεφάλι

Σκυφτό γεμάτο θλίψη

Τα μάτια στεγνά

Καθηλωμένα στα βάθη

Αθέατης κόλασης

Πλημμυρισμένα με αβάσταχτο πόνο

Δάκρυα δεν κυλούν

Δεν δροσίζουν τον άνυδρο στεγνό

Τόπο.

Σκασμένη γη τέφρα

Η πίκρα συμπυκνωμένη

Πλημμυρίζει τα πάντα 

Σκότος παντού

Ο ήλιος αθέατος

Η παγωνιά εγκαταστάθηκε

Στην καμπουριασμένη πλάτη

Καμιά χαρά

Καμία ελπιδούλα

Δεν τρυπώνει πουθενά 

Ζητεί τα εαυτής

Ότι έχασε

Ότι έδωσε

Αυτά που δεν χάρηκε

Μαύρο άραχνο το παρελθόν

Ζοφερό έρχεται το μέλλον

Πουθενά στήριγμα

Να κρατηθεί

Αφέθηκε

βυθίζεται σε ζόφους

Πραγματικούς φανταστικούς

στο λαιμό αμετακίνητος βρόχος

βαριά ταφόπετρα στο στήθος

οι λέξεις ξεχύνονται

πικρόχολες

τίποτα δεν δίνει χαρά

όλα δυσοίωνα

πουθενά καλό

στέγνωσε η ψυχή 

άδεια στυφή

μαραζώνει άδικα

βυθίζεται σε δυσώδη βαθιά έλη