Παραμύθιον [1]
Αχαλίνωτος ο νους
Η γηραιά ψυχή ελπίζει
Όπως μια μικρή τόση δα σπίθα
Κατακαίει
Το άνυδρο δάσος
Τα πεθαμένα ξερά χόρτα
Λάδι στην πανούργα
Αδηφάγα ακόρεστη φωτιά
Έτσι και μια ασήμαντη
συνηθισμένη κίνηση
εγείρει τρελές ασυμμάζευτες ελπίδες
ακίνητη πλέκει γοργά
με σίγουρες σταθερές βελονιές
το όνειρο
τις επιθυμητές
απίστευτες
ιστορίες αγάπης
όμορφες αγνές
απαλές σαν το πρώτο
λευκότατο χιόνι
λουσμένες στο φως
ζωντανές
γλυκύτατα χρώματα
της αυγούλας
απλώνονται παντού
ο έρωτας στο τέλος
θα φανεί
γλυκός καταχτητής
θα διαβεί
ερείπια θα αφήσει
θα σβήσει
τα ακυβέρνητα
πικρά αρχαϊκά μειδιάματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου