Μεγάλα γεμάτα
ωραία έπιπλα
Άδεια σπίτια
Μοναχικοί συγκάτοικοι
Κουβαλούν ασυνείδητα
Φόβους ετών
άγχη
αγωνιώδης αναζήτηση
της φευγάτης ευτυχίας
όμορφα οργανωμένη
η άδεια ζωή
άπειρα τα πρόσωπα
της μοναξιάς
η ρουφιάνα μασκαρεύεται
αριστοτεχνικά
αγνώριστη
στις πολλαπλές της
αμφίεσεις
κυρίαρχη στη σύντομη
ζωή
κρατούνται από το
χέρι
οι τυχερές μοναξιές
πάνε σαν τους Χιώτες
δυο δυο
διπλά κρεβάτια
κοιμούνται μαναχά[1]
οι απελπισμένες ανάσες
αόρατη σιωπηλή στις πολύβουες
ομάδες
αθάνατη άτρωτη
ατσαλάκωτη άσβηστη
αειφόρα
τριβόλι γαντζώνεται
σε τρυφερά κορμιά
σύρω την μοναχίαν[2]
από σπίτι σε σπίτι
από στράτα σε στράτα
από κορμί σε κορμί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου