Ανάντριστος

Με περισσή φροντίδα

Κένταγε τα κάτασπρα προικιά της

Έπλαθε αθώα όνειρα

Καθώς μελετούσε

Σπουδές νοικοκυριό

Και πάντα η ελπίδα

Αυτός ο άνδρας

Αχειροποίητος αόρατος

Πάντα παρόν

Αδικαιολόγητα απών

Σιγοψιθύριζε τα νανουρίσματα

Έπλεκε σφικτές κοτσίδες

Τα ατίθασα μαλάκια

Της μελλοντικής κορούλας

Έπλενε με στοργή

Τα ματωμένα γόνατα

Του ακούραστου αγοριού

Σιγοκουβέντιαζε με την μητέρα

Ευγνώμων για το γιο

Που της δάνεισε

Το δειλινό

Έστρωνε το καθημερινό

Γιορτινό τραπέζι

Κάτω από το βλέμμα

της  συλλογισμένης Παναγίας

Όλη η οικογένεια γύρω γύρω

Χαρούμενες φωνές

Ξένοιαστα γέλια

Ιστορίες ζωντανές απαλές

Σύζυγος παιδιά πεθερικά

Όλα καλά

Ανεπαίσθητα το τόσο

Συνηθισμένο όνειρο

Απρόσιτο

Απομακρύνεται αναίτια

Σταθερά θολώνει

Παλιομοδίτικα πια

Τα σεντόνια

Σκληρή ώχρα απλώνεται

Ανελέητα παντού

Το φως χάνεται

Οι παιδικές φωνές σίγησαν

Τα μάτια γεμίζουν

Μουχλιασμένη θλίψη

Εμμονικό γιατί Οι λέξεις πνιγμένες

Ο χρόνος σαρκάζει

Υπομονετικά καρτερεί

Τον αφέντη που δεν ήρθε

 

Θα θελα σαν καλή νεραϊδούλα

Να σου δώσω πίσω

το φωτεινό χαμόγελο

Με το μαγικό ραβδάκι

Θα εξαφανίσω την μοχθηρή θλίψη

Από τα μοναχικά μάτια

 

Smile!

Ζωή είναι θα περάσει!