Βίος ανθόσπαρτος

Για αυτές τις αγαπημένες  γυναίκες

Τραγουδώ και συμπονώ

Μαζί τους κάθομαι

αργοσβήνω

Τις ήσυχες των χαμηλών τόνων

Που αιώνια στην γωνία

Καρτερούν

Τον Άνδρα  τον Μεσσία

Τον μέγα τον  σωτήρα

Κάποτε τους ψιθύρισε σιγά

στο αυτί η ζωή

Πως θα έρθει

Την χαρά να φέρει

Αυτός την μαβιά ζωή

Σε ρόδινο δείλι

Με το ραβδάκι του

Θα κάνει

Αξιοπρεπείς

Καθαρές

Με ταγιεράκια φορεμένες

Μια τρίχα δεν ξεφεύγει

Στο μαλλί

Όλο περιμένουν

Οι άλλες οι τυχερές

Καθώς τα σώβρακα

Σιδερώνουν

Και στην ντουλάπα

Στοιβάζουν στην σειρά

Με πίκρα

Χλευάζουν αθώα

Τις ατυχήσασες 

Που πλέκουν συνέχεια

ωχροκίτρινα νυφικά

κάποιος ολοένα

σαδιστικά

πόντο πόντο τα ξηλώνει

σιγά μιλούν

μια θλίψη αναδύεται

πονηρά

στο βάθος της ίριδας

σαλεύει

γι αυτές ο άνδρας

 ποτέ δεν κλάνει

δεν ρεύεται

δεν βλαστημά

και πάντα σε όλα

είναι παραστάτης

ένας θεός κατέβηκε

από ψηλά

έγινε θνητός

παίζει στο σήριαλ

το μικρό σπίτι στο λιβάδι

κάθε νύχτα ονειρεύονται

ξανά

πως ήρθε και τις πήρε

στο παλάτι

κάνανε πολλά παιδιά

είδανε εγγόνια κλπ

ζήσανε αυτοί καλύτερα

και εμείς μες στο πηγάδι