il gran rifiuto

σαν να μην πέρασε μια μέρα

σαν να ήταν μόλις χθες

che fece per vilta  il gran rifiuto;

 

μισοειπε το σωστό

Το όχι

Άφησε και κάποιες ελπίδες

Αυτό το οδυνηρό σωστό όχι

Ονειρεύτηκε το ναι

Το σώμα αθέλητα

Ύπουλα

Συναίνεσε

Ανάμνηση αχνή

Η ψυχή  πλάστης

Σμιλεύει την αλήθεια

Αναμορφώνει

Εξαφανίζει έντεχνα την πίκρα

Δημιουργεί το μέλλον

Ευοίωνο καθαρό

Απαλλαγμένο

από μικρότητες και μιζέριες

απλώνεται σε γαλάζιο καθαρό ουρανό

όλα αγνά άσπιλα

το ματαιωμένο πληγωμένο  εγώ

αμίλητο κραταιό

επικρατεί 

υποκύπτει η ψυχή με θλίψη

στη δύσθυμη άσχημη αλήθεια

κοιτάζει με παράπονο

τα εν δυνάμει θρυμούλια της  χαράς

που χάνει

Πύρρειος νίκη σκυθρωπή

Σέρνεται εδώ και εκεί

με λαβωμένα φτερά

 

Χαμένος Εκκινητής

Τον έχασε μέσα από τα χέρια της

Χρόνος αντίδρασης μεγάλος

Τούτες οι ιστορίες θέλουν

Ευστροφία και ταχύτητα

Όχι σκέψεις συλλογισμούς

Άφησε το προσφερόμενο δώρο

Να χαθεί

Αναμένει το αγαθό γεροντοκόριτσο

Να έρθει ο καλός της

Να βρει τους κατάλληλους primers

Na την ανακαλύψει

Μέσα στην χαώδη πόλη

Η Φύλλις καρτερεί

Τον Δημοφώντα

Ελπίζει αθεράπευτα

Αυτός αργεί

Θα ξεχαστεί άραγε

Η θα μαραζώσει

Περιμένοντας

Πέθαναν και οι θεοί του Ολύμπου

Δεν θα γίνει

Όμορφη αμυγδαλέα

Θα στεγνώσει

Μπρος την  ντεμοντέ

Οθόνη

Αλλά όχι

Κοιτάξτε

Έρχεται

Οικεία άγνωστη

Ολόμαυρα πάντα ντυμένη

Με ζέστη ή κρύο μακριά μανίκια

Μάλλινη ζακέτα

χαροκαμένη γυναίκα του χωριού

ενταγμένη στο αστικό ιστό

Περπατά πάντα σκυφτή

Ψάχνοντας απαντήσεις από

Την ταλαιπωρημένη άσφαλτο

Συλλογισμένη

Σαν να ακολουθεί τις διαταγές του γιατρού

Για καθημερινό

Υποχρεωτικό περίπατο

Σα να κουβαλά όλη την θλίψη το κόσμου

Σέρνει με κόπο

Το βάρος της ζήσης

Μοναχική  φιγούρα

Κάθε μέρα την ίδια μικρή

Ατελείωτη διαδρομή

Οικεία άγνωστη

Ποιος να γνωρίζει

Τους καημούς της  

Τα βάσανα της

Κάποτε άρχισαν

Μετά από προβληματισμούς

Οι φευγάτες καλημέρες

Λίγα λόγια

Συνεχίζονται οι

Καθημερινές

Διαδρομές

Καράβια ακολουθώντας

Το ίδιο δρομολόγιο

Αργόσυρτο το βήμα

Αγχώδες το άλλο

Χαιρετιούνται συνεχίζουν

Τις άδειες ανικανοποίητες

Θλιβερές ζωές

Χωρίς ονόματα

Χωρίς ιστορίες

Χωρίς να απλώσουν τα άδεια χέρια

Παροξυσμός

 Παροξυσμός

Πως θα ξεχωρίσουμε από το σωρό

Είμαστε κάτι

Περισσότερο από τους άλλους

Ο πλούτος η ομορφιά και η χάρη

Το πνεύμα όταν αναδύεται

Ξέρεις ποιος είμαι εγώ

Ποιος

Παγώνια 

Καλλωπιστικά

Απλώνουνε καμαρωτά

Φανταχτερή ουρά

Φορώντας στέμμα λαμπερό

Κράζοντας υστερικά

Ποιο να είναι άραγε το νόημα του κόσμου

Η μόνη ελπίδα η μετεμψύχωση

Να ζήσουν όλοι ηθοποιοί τον κάθε ρόλο

Όλοι να γίνουν βασιλιάδες

κάποτε

Όλοι να γίνουν κούληδες

Μια φορά

Πόρνες πόρνοι

Άγίες όσιες

Άγγελοι

Κλέφτες λωποδύτες ληστές

Όλοι όλα

Καλά κακά ανήθικα ηθικά

Θα κουβαλάμε την αθωότητα

Την ενοχή εις τον αιώνα τον άπαντα

Βαρύ φορτίο

Και κάποτε στο μέλλον

Το πολύ πολύ  απώτερο

Πάναγνοι θα γίνουμε

σύμπαν

Θα γίνουμε η λήθη

Αθώοι πλήρεις ημερών

Θεοί των θεών

Θα γίνουμε με ματωμένα πόδια

 

Αστροφεγγαλάκιν

Φωτεινό το φεγγαράκι

Περπατεί καμαρωτό

Σε καθάριο μέλανα ουρανό

Και ένα αστράκι παρακεί

Μου χαμογελάει με χάρη

ψιθυρίζει πονηρά

Σε ονειρεύεται με γλύκα

Μας κοιτάει απελπισμένα

Σου στέλνει με καημό

Ντροπαλά  κρυφά  χαδάκια  

Ελπίζει σαν και σένα τρυφερά

Και αν τα σώματα σας

Είναι μίλια μακριά

Και αν τα λόγια δεν τολμούνε

Να αφήσουν την καρδιά

Το λαμπρό το φως μας

σας ενώνει

σας τυλίγει σταθερά

η αγάπη μεγαλώνει

φεύγει τρέχει

και κουρνιάζει ασφαλής

μες στα σώματα

που κοιτούν με λαχτάρα ψηλά

κουβεντιάζουν

με φεγγάρια

κι είναι πάντα μοναχά

Αποδάβασμαν

Αποδάβασμαν[1]

Εμμονικό το γήρας

Χαράσσει βαθιά

Τα σημάδια της κυριαρχίας του

Αδέλφια γροθιά

Γήρας και Χάροντας

Πανίσχυροι συνεργάτες

ακούραστα συνοδοιπορούν

κάποτε  διακριτικοί

ανεπαίσθητα σχεδόν

σε ακολουθούν

αθόρυβα αιχμαλωτίζουν

με άλυτα αδιάσπαστα δεσμά

ενίοτε βίαιοι αλύπητοι

ορμητικοί

αφανίζουν στην στιγμή

το άμοιρο θύμα 

Vampires

απομυζούν άπληστα κάθε χαρά

μπολιάζουν αδιάκοπα

μιζέρια ανημποριά

στο βραδυκίνητο γαίμα

δηλητηριάζεται ο νους

το σώμα αφήνεται στη σήψη

αδειάζει το δέρμα

σέρνεται σε άνυδρη στεριά

χώμα στεγνό γεμάτο

αφόρητη μιζέρια

άγρια μαυροφτερουλιάζουν[2]

χωρίς ντροπή

το αλαφιασμένο θύμα

δυσθυμία απλώνεται παντού

But

η άχρονη έφηβη ψυχή

αρνείται να ακολουθήσει

το θνήσκων σώμα

τον μίζερο κακόκεφο νου

αυτή άλλα

ονειρεύεται  τραγουδεί

χορεύει σαν τρελλλή

τρέχει να προλάβει

το μέλλον το ευοίωνο

που ανατέλλει ρόδινο

ιλαρό

με μυρωμένα άνθη

αληθινά

για πάντα στολισμένο

αστείρευτες μεγάλες αυταπάτες

ολόγυρα φτερουγίζουν

χαρωπές  

 

---

[1] αποδάβασμαν =δύση

[2] μαυροφτερουλίουμαι =τίλλω, μαδώ τα μαύρα μου φτερά, μαλλιά

Η Κλεψύδρα

Άνοιξε διάπλατο φωτεινό παράθυρο

Γλυκό φως πλημμύρισε τον κόσμο

Στάθηκε σαστισμένη σε μια γωνιά

Χαμογελώντας δειλά

Άπιαστο το φως και όμως τόσο κοντά

Τα πονεμένα χέρια σάλευαν διστακτικά

Έπεσαν στο πλάι άδεια αδέξια αγαθά

Ο όμορφος ήλιος

Σα να της γελούσε μαυλιστικά

Κοίταζε το όραμα

Ταξίδευε μακριά

Δώρο ανέλπιστο

Προσφέρθηκε σιωπηλά

Όνειρο ήταν

Σκέφτηκε πικρά

Ο νους ψηλώνει

Απλώνεται τολμηρά

Όμορφες ιστορίες πλάθει

Με άυλα υλικά

Το δειλό χέρι δεν άγγιξε την χαρά

Εφήμερη χαρωπή πεταλουδίτσα

Γύρισε σε σκοτεινά κελιά

Ο ήλιος έπαιζε με γάργαρα νερά

Η σκέψη τολμηρή νεανική

Χόρευε σε όψιμο άτολμο κορμί

Κυλούσαν αδιάκοπα ακούραστα

Στο ίδιο δρόμο

Τα κρυστάλλινα νερά

Τραγούδι αγάπης

Ηχούσε μελωδικά

Άνθη ευωδιές δροσιά νερό

Έκλεβαν οι νύμφες χαρωπές

Ασάλευτη η Κλεψύδρα

Έρεε αβίαστο

Της αγάπης το νερό

Έμεινε εκεί να τρέχει

Να δροσίζει το άδειο παρελθόν

 

Αιχμάλωτοι αταβισμοί

Το αιώνιο θήλυ

Διαρκώς κρυμμένο

Σε τάρταρα φυλακισμένο

Αδιάκοπα πολεμά

Να δει το φως της γαλανής μέρας

Αδιάντροπο να επιδειχθεί

Να γίνει ορατό να ζήσει

Το ακατανίκητο ένστικτο

Επιθυμεί

Τολμά να δείξει

Ολόγυμνο τον εαυτό του

Να αστράψει φόβητρο

Για τους δειλούς

Που αιχμάλωτο άφωνο

Χωρίς δίκη

Το τυραννάνε

Δεν θέλει στα σκοτεινά

Στο περιθώριο να ζει

Ζωή καταδιωκόμενη

Εξοστρακισμένο

Ανέστιο

Την άγρια τρομερή

Πείνα λαχταρά λαίμαργα

Χωρίς τρόπους

να κορέσει

τρώγοντας βιαστικά

βουλεμικά

με δυο χέρια

χωρίς απολυμαντικά

Καθάριο άγριο

Βρώμικο και αγνό

Το φως του ήλιου

Να αντικρίσει

Την θέση του μες στο κόσμο

Διεκδικεί

Δεν το τρομάζουν τα sold out

Σοβαροφανείς υποκριτές αθώοι

Και όλοι οι καθώς πρέπει

Ας τρομάξουν

Το αβυσσαλέο υποσυνείδητο

Λάβα κοχλάζουσα

Ξεφεύγει ενίοτε

Μια  στάλα μια γουλιά

Καίει αλύπητα

Τα τρυφερά αμαθή σπαρτά

Γρήγορα και με ασφάλεια

Σφραγίζονται οι κρατήρες

Μονώνεται το ηφαίστειο καλά

Ο γόνιμος πλούσιος βούρκος

Ασβεστώνεται σοφά

Σιγή αόρατη όλα τα σκεπάζει

Βαθιά στη γη

Οι Κύκλωπες αλυσοδεμένοι

Σπαράζουν

Νευρόσπαστα ανικανοποίητα

Βαδίζουν στην σειρά 

Κανόνες στυγερούς

Ακολουθούνε

 

Ζωή σαν παραμύθι

Ζωή σαν παραμύθι

Αρκεί να είσαι εσύ ο ήρωας

Ο ωραίος και καλός

Και όλα πρίμα

Θα  πάνε

Ο πτωχός παλικαράς θα νυμφευτεί

Την λαμπρή άξια βασιλοπούλα

Η πτωχή πλην  ωραία και καλή

ζηλευτό βασιλόπουλο

στα καλλίγραμμα ποδαράκια

θα έχει

Όλοι οι κακοί θα πάρουν

Ότι τους αξίζει

Και αυτοί θα ζήσουν καλά

Μέχρι τα βαθιά γηρατειά

Τα απαίσια αδέλφια ξαδέλφια κλπ

Σκληρά θα τιμωρηθούν

Παντοδύναμες μάγισσες

θα υποκύψουν

στην άφατη καλοσύνη

μόνο να είσαι εσύ ο ήρωας

η μοίρα θα σου δώσει

το χρυσό κλειδί

θα ανοίξουν τα απρόσιτα κάστρα

η δικαιοσύνη στα μέτρα σου

θα ραφτεί

δεν πάνε να χαθούν όλοι οι άλλοι

ζωή σαν τριαντάφυλλο πορφυρό

και μυρωδάτο

ζωή σα παραμύθι

Αρκεί να είσαι εσύ ο πρωταγωνιστής

Ας πάνε να χαθούν

Οι άμοιροι αμίλητοι κομπάρσοι

Εσύ θα κοιμηθείς καλά