ἡ χιὼν

 

κατένιψε χιόνι την γαλανή

μουχλιασμένη Αττική

το ένδυμα αυτής λευκόν

ἡ χιὼν εἶχε στρωθῆ σινδών,

για λίγο

λευκή αθώα

αναμάρτητη

ισοπέδωσε τα πάντα

λύγισαν τα κλαδιά

των δέντρων από το ελαφρό

βάρος

αφέθηκαν

στην απατηλή γοητεία 

οι ρίζες εγκατέλειψαν την σιγουριά

της γης

χάσκουν τώρα

γυμνές

σιγοπεθαίνουν

ξεχύθηκαν οι άνθρωποι

στους δρόμους στα πάρκα

παιδιά έφηβοι

άφοβα άνθη

τρελής όμορφης αμυγδαλέας

αφήνονται στα χάδια

της χιόνας

άσπρισαν τα σωθικά

πέταξε η κακία

απλώθηκε η χαρά

το άσπιλο χιόνι σκόρπισε

απρόσμενη ιλαρότητα

όλα ελάφρυναν

χάθηκε η μιζέρια

η ελπίδα τριγυρίζει

ανάλαφρη αγαπησιάρα

γενναιόδωρη

το χαμόγελο της σκορπά

απραγματοποίητες υποσχέσεις

γίνονται αμέσως πιστευτές

αληθινές

μικροί μεγάλοι κυλιόνται

ξαπλώνουν

στο φιλόξενο απαλό

χαλί

πόλεμος χωρίς πληγές

τραύματα και θανάτους

χιονάνθρωποι πολλοί

διαφορετικοί

ταχέως εμφανίζονται

παντού

βασιλεύουν ατρόμητοι

αστείοι χαρωποί θλιμμένοι

ξεχνώντας  το πρόσκαιρο

του απατηλού βίου