Βίος

 

Ό ήλιος στέλνει

Ελπιδοφόρες πρωινές

Φρέσκες ακτίνες

Τα πουλάκια πρωί πρωί

Άρχισαν το ασταμάτητο

κουβεντολόι

ακίνητη κολλημένη στο τοίχο

η παχιά μύγα

διαλογίζεται

επέζησε

χειμώνας χιόνι

κυνηγητά

ανεπιθύμητη από όλους

αδιάφορη για όλα

τελεί τα προαιώνια καθήκοντα της

έκαστος εφ’ ω ετάχθη

παραμονεύει

για φαΐ

να εισχωρήσει

στο καθαρό

αμόλυντο βίο

να μιάνει

κάπου στα κουφώματα

έχει αποθέσει

τα σιχαμένα αυγά της

ξεπροβάλλουν

τα μικρά ανυποψίαστα

καθαρά χαριτωμένα

αντικρίζουν τον απέραντο κόσμο

με απορία και φόβο

εξολοθρεύονται ταχέως

αφήνουν άφωνα

το μάταιο τούτο κόσμο

Their mother  

Τριγυρίζει απτόητη

Για άλλες αγάπες

Για άλλους πανομοιότυπους κύκλους

Πάρεξ και συναντήσει

Τον στυγερό δολοφόνο της

Και σκορπιστούν τα γήινα σπλάγχνα της