Εφήμερο

 

Γέμισε η γη

Με μύρια πανέμορφα

Λουλουδάκια

Στέκουν καμαρωτά

Αθώα

Ανοίγουν διάπλατα

Τις αγκάλες  τους

Να δεχθούν τον ήλιο

Να φτάσουν τον γαλανό ουρανό

Τα άσπρα σύννεφα

Που χορεύουν αργόσυρτα

Αφήνονται στην γλυκιά αύρα

Λικνίζονται ναζιάρικα

Αμίλητα λυγίζουν

Στο φοβερό θυμωμένο

Βοριά

Στολίζουν το σκληρό χώμα

Σεμνά κοινά

Χαμαί

Πολύχρωμο κέντημα

Υπέροχα χρώματα

Θαυμαστές συμμετρίες

Λεπτεπίλεπτα

Περιμένουν υπομονετικά only

Τους λαίμαργους επικονιαστές

Να ρουφήξουν

Το καθάριο νέκταρ

Βουβές  συνομιλίες

Merge[1]

Η ζωή

Και έπειτα παραδίδονται αγόγγυστα

Στον αγαπημένο ήλιο

Άπιστος εραστής

Καίει αλύπητα

Τις τρυφερές ευώδεις σάρκες

Σκληρά άνυδρα εύφλεκτα

Κούτσουρα

Χάνονται στην αδηφάγα γη

Χωρίς υψηλούς στόχους

Αδιάφορα για το νόημα

Της ζήσης

Ατρόμητα προς τον θάνατο

Ζουν

Αυτάρκη αυτόνομα

Για μια σύντομη ωραία άνοιξη

Για μια στιγμούλα μόνο

---

[1] συγχώνευση