Μοναχικός θρόνος

 

Περήφανα κρατά

Την αθώα μαγκούρα του

Έκπτωτος ασπρομάλλης  βασιλιάς

Αγναντεύει από ψηλά

Το πέτρινο ξένο βασίλειο του

Αρχαίος μαρμαρωμένος ποιμήν

Κοιτά  τους τσιμεντένιους

Σιωπηλούς γκρίζους αμνούς

Ακίνητοι άηχοι βελάζουν

Η πόλη απλώνεται ανέντροπη θολή

Κοπάδι ανέλπιδο λυπηρό

Οι λόφοι την αγκαλιάζουν στοργικά

Η θάλασσα πέρα μακριά

Ακούραστη αρμενίζει

Μοναχικός  Ξέρξης

Άγνωστες οι σκέψεις

Άγνωστο παρελθόν

Άγνωστο future

Χάνεται στην σιωπή

Μνήμες από άλλη άνοιξη

Σε άλλα βουνά

Ψηλά

Ραχούλες που πρασίνιζαν

Με χάρη

Κουδούνια που κελαηδούσαν χαρωπά

Το νόημα της ζήσης

Κατσίκια χόρευαν

Ευτυχισμένα σε βράχους

Καθαρούς

Το τέλος της ανηφορικής διαδρομής

Πλησιάζει

Τι είδε τι άκουσε

Τι χάρηκε

Ποιους πόνους συνάντησε

Πως ήταν η διαδρομή

Ήτο ευτυχής

Ποτέ δεν  θα το μάθω