η ιστορία επαναλαμβάνεται
αέναα
τίποτα δεν αλλάζει
άλλοι αγγελοπαλεύουν
άλλοι κανονίζουν εξόδους
συνεχίζεται η ζωή
η ίδια ρουτίνα
εκεί που πέφτει
το αναμμένο κάρβουνο
καίγεται
πώς να νοιώσεις
τον πόνο του άλλου
τι μπορείς να κάνεις
κάθεσαι παράμερα
και παρακολουθείς
ανίκανος να βοηθήσεις
κάθε προσπάθεια
κάθε τι
μια καινούργια μαχαιριά
πονάς
συνεχίζω την όποια ζωή μου
τίποτα δεν αλλάζει
ο Ιβάν Ιλίτς
κοιτάζει ανήμπορος
οι άλλοι συνεχίζουν την παρτίδα
ακούραστος ο πλανόδιος ανθοπώλης
διαλαλεί την ανθισμένη πραμάτειά του
διαταράσσει την υπνηλία
της συννεφιασμένης μέρας
άνοσος στην αδιαφορία
των πολυάσχολων νοικοκυρών
που μαγειρεύουν αγχωμένες
των συνταξιούχων που αργοσέρνονται
χρόνια περνά και ξαναπερνά
από τους ίδιους δρόμους
γκρεμίζονται παλιά χαμηλά σπίτια
υψώνονται μοντέρνες πολυκατοικίες
ανακαινίσεις αναπαλαιώσεις
τα παιδιά μεστώσανε
ο ανθοπώλης συνεχίζει
το ίδιο μοτίβο
τα ανθεκτικά όμορφα φυτά
αναμένουν την μεταβίβαση
υπομονετικά
δεν σκύβουν τα χρωματιστά κεφαλάκια τους
χαμογελούν στο κενό
αρχαϊκό μειδίαμα
κάθε εποχή ανανεώνεται το στοκ
αλλάζει η ενημέρωση
όλη την γειτονιά εγύρισε
μα τίποτα δεν πούλησε
αλλά η γενιά του
αισιόδοξη πλάνητες
νομάδες
αντέχουν στην ματαίωση
στην παγωνιά των δρόμων
Observer[1]
αόρατος στο περιθώριο
παρακολουθεί αμήχανος
την ζωή του
την ζωή των άλλων
όλα και όλοι σε απόσταση
αποκλεισμένος σε κλωβό
ανήμπορος να δραπετεύσει
ματαιωμένος
φευγαλέες σκηνές
σε έργο
χωρίς συμμετοχή
τα χέρια απλώνονται
αλλά δεν προσεγγίζουν τίποτα
οι φωνές μακρινές
απόκοσμες
οι οφθαλμοί ορούν
εικόνες ξένες ανοίκειες
άπατρις πλάνητας ανέστιος
ανεμοδέρνεται στην πανταχού παρούσα Βαβέλ
θέλει να αλλάξει
τον ρου της ιστορίας
την σκληρή πραγματικότητα
ένα κομματάκι
της ζήσης
θέλει
δεν θέλει πια τίποτα
ήθελε
με μάτια ορθάνοιχτα
τρομάζει με το σκοτάδι
που τον περιβάλλει
αφήνεται
σκέφτεται
το μάταιο του βίου
κυλλά
τρέχει καλπάζει εξαφανίζεται
ερήμην
Γεν.
3,19 ἐν ἱδρῶτι τοῦ
προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου, ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τὴν γῆν, ἐξ ἧς
ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ·[1]
Γεν.
3,18 ἀκάνθας καὶ τριβόλους
ἀνατελεῖ σοι, καὶ φαγῇ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ [2]
ξένοι στις αφιλόξενες στέπες
ξένοι στην μακρινή αδιάφορη πατρίδα
πικρή η γη της Επαγγελίας
δώρον άδωρο
λίθος του Σίσυφου
αγκάθια και τριβόλια
φυτρώνουν παντού
χώνονται βαθιά
στο σώμα
φουντώνουν τα βάτα
η αγριάδα κραταιά αχόρταγη
ακόρεστη
Λερναία Ύδρα
απλώνονται αδιάκοπα
τα ανθεκτικά της πλοκάμια
αποξηραμένοι βάλτοι
νερά της Στυγός αναδύονται
αδιάκοπα
πανηγυρίζουν
οι αιμοδιψείς κώνωπες
κουρνιάζουν κοροϊδευτικά
στους νεροπότες ευκαλύπτους
νικημένοι μουρμουρίζουν
ακατάβλητος πολιορκητής ο βάλτος
κοάζουν τα βατράχια
χοροπηδούν ολούθε
μοναδικές βραδινές συναυλίες
δωρεάν
αλμυρό το χώμα
ποτίζεται εμπλουτίζεται
με τα αλμυρά δάκρυα
τον ίδρωτα που ρέει άφθονος
ασταμάτητα
Αούτοι
μουγκρίζουν οι ιερές
αγελάδες
οικογένεια
σιωπηλές συνομιλίες
στα μάτια τους καθρεπτίζεται
η παραπονεμένη θλίψη
γυρίσουν τα πρόβατα
το δειλινό
κοπάδι υπάκουο
αμίλητο
σκυφτά τα κεφάλια
ακολουθούν τον ποιμένα
διασχίζουν
τον μονότονο κακοτράχηλο δρόμο
ο σκύλος χαρούμενος χοροπηδά
ξένοιαστος
[1] Καθ' όλον το
διάστημα της ζωής σου με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρώγης τον άρτον σου,
μέχρις ότου αποθάνης και επιστρέψη το σώμα σου εις την γην, από την οποίαν και
έχει πλασθή· διότι χώμα είναι το σώμα σου, στο χώμα θα καταλήξη και χώμα πάλιν
θα γίνη”.
[2] Αγκάθια και τριβόλια
θα σου φυτρώνη η γη και θα τρέφεσαι με τα χόρτα του αγρού.
ενύπνια
γαλήνη απλώθηκε
στο σώμα
γερό υγιές δυνατό
δραστήριο
αναδύθηκε
γιατρεμένο
η ψυχή αισιόδοξη
ήρεμη σίγουρη
πλημμυρίζει ελπίδα
αέρας γλυκιάς
χαράς φυσά απαλά
χαϊδεύει τις ώριμες παρειές
νεανικές πεταλούδες
πετούν ελεύθερες
θαλπερό παρόν
ευοίωνο μέλλον
όλα καλά αναδύονται
ανύπαρκτα αντικαταθριπτικά
λησμονημένα μορφινούχα ενύπνια
μπόλιασαν ανεπαίσθητα
το μέλανα θυμικό
διαλύθηκε αβοήθητο
άυλες αναθυμιάσεις
έδιωξαν μακριά
την πίκρα την μιζέρια
ρόδινη αυγούλα
με χάρη και τσαλίμια
χορεύει τραγουδά
σκορπά χαμόγελα
τίποτα δεν σκιάζει
τον χαρμόσυνο ουρανό
τα γκρίζα νεφόπα παιγνιδιάρικα
κυνηγούν τον ήλιο
η σκαιά ζήση transformed
σε νεαρό prosperous έαρ
αναιτιολόγητα ανεξήγητα
τρέχει ο χρόνος
αστραπή
διασχίζει την αδιάφορη
φύση
και αυτοί δειλοί φοβισμένοι
τον παρατηρούν
που βιάζεται απομακρύνεται
ιλιγγιωδώς μακραίνει
διαστέλλεται
σκορπίζουν όλα
ανόητοι
δεν τολμούν
θλιμμένοι ατενίζουν
τα τοπία
τα καταπίνει η ταχύτητα
δεν προλαβαίνουν
να δουν
να απλώσουν τα άψυχα
χέρια
να πιάσουν την ζωή
την επιθυμία
αναμένουν την τύχη
την ζωή τον άλλο
να κάνει το πρώτο βήμα
ιώβεια υπομονή
κόνικλοι
τρεμοπαίζει
η μίζερη καρδιά
ελπίζει σιωπηλά
περιμένει τον σκανταλιάρη έρωτα
να μεριμνήσει
για ταπεινούς
να κάνει το θαύμα του
but αούτος[1]
περί άλλα τυρβάζει
αφήνει τους επίδοξους εραστές
αβοήθητους
χαμένους στην πολύβουη έρημο
παρατηρητές
πίσω
από βαριά θολά παραπετάσματα
ξεπροβάλλει το δείλι
έρχεται αναπόφευκτα
σέρνει νοσταλγία
ανέφικτα όνειρα
χαμένες προσδοκίες
ο ήλιος πολεμά
νικημένος να δώσει
την τελευταία μάχη
σαν παιδάκι
που δεν θέλει
να πάει να κοιμηθεί
επιμένει να μείνει
στις activities
των μεγάλων
κρυφοκοιτά πίσω
από τους σκοτεινούς λόφους
υποτάσσεται πικραμένος στο ριζικό
τα συννεφάκια τον συντροφεύουν
παίζουν μαζί του
τον καλύπτουν
απομακρύνονται
γελούν
ροδίζουν σεμνά
αιδώς τα κυριεύει
ακολουθούν και αυτά
το άχαρο πεπρωμένο
αλλάζουν χρώματα
σχήματα
διαλύονται χάνονται
επανέρχονται ακούραστα
πλησιάζει η νύχτα
άγνωστη μυστηριώδης
ερεβώδης ζοφερή
τρομακτική σαγηνευτική
υπόσχεται αδρεναλίνη
θρίλερ
ένταση τρόμο
έρχεται μεγαλόπρεπα
με self confidence
δυσοίωνη
έρχονται οι σκληρές γιορτές
οι αναστάσιμες μέρες
ανυπόφορες μοναχικές
μια απέραντη αδυσώπητη έρημος
την περικλείει ασφυκτικά
πνίγεται
με κόπο κλείνει το στόμα της
να μην ξεφύγουν
οι αποτρόπαιες κραυγές
που την πνίγουν
ορμούν να ξεχυθούν
να διαφύγουν
άλαλη περιφέρεται
σιωπηλή μέσα στους σκαιούς
τέσσερις τοίχους
σκεφτική
προσπαθεί να καταλάβει
τι έγινε που έφταιξε
αφοσιωμένη
στον σύζυγο στην οικογένεια
δούλα και κυρά
όλα τα χρόνια
μαζί
βασίλισσα και housekeeper
δουλειά και φαμελία
πεντακάθαρη και τακτοποιημένη
η φωλιά της
τα φρόντιζε ακούραστα
όλα
σίγουρη για τον άνδρα της
για την ζωή της
τι έγινε
και μια βαριά πόρτα
βρόντηξε στο απορημένο πρόσωπο της
έχασε τον κόσμο από τα μάτια της
σκοτείνιασε η πλάση
η ρουτίνα της εξερράγη
απέμεινε ολομόναχη
με το κεφάλι να βουίζει
καλαμιά στον κάμπο
να την βαράνε οι αδιάφοροι
δυνατοί αέρηδες
να την παρασέρνουν
στην άβυσσο της μοναξιάς
να τρέμει στο ζέφυρο
τίποτα δεν έχει
όλα ήταν αυτός
που ξεπέρασε τον κοινό
πολύχρονο βίο
τα βάσανα τις δυσκολίες
το καινούργιο η νιότη
ανίκητο μαγνητικό πεδίο
τον ρούφηξε
σε μακρινή χοάνη
πάει
χάθηκε
απέμειναν κιτρινισμένες
εύθρυπτες φωτογραφίες
ξεφυλλίζει με απελπισία
τα παλιά άλμπουμ
κοιτά
τα ξεπερασμένα
βίντεο
γάμος βαφτίσια γιορτές
they disappeared
