επιμένει ο θέρος
εγωιστής
δεν αποφασίζει να αποχωρήσει
καταπατεί το άτολμο μοθοπώρ’[1]
υπομένει αμίλητο
ο ήλιος απατηλός
ζεσταίνει τα σαθρά
οστά
τα γλυκαίνει
τα παρασύρει
στην πονηρή θαλπωρή
στεγνώνουν οι χυμοί
ρυτίδες σκορπίζονται αφειδώς παντού
υποχωρεί το νερό
χάνεται
κυριάρχησε
το σκούρο βρώμικο της σκουριάς
εγκαταλελειμμένα ξεχασμένα
γερασμένα πλοία
τα όμορφα φθινοπωρινά χρώματα
άφαντα
το αγαπημένο ζεστό πορτοκαλί
οι νοσταλγικές κίτρινες αποχρώσεις
δείλιασαν όλα φοβισμένα
κρύφτηκαν
οι θάμνοι καίγονται
θρύβονται
σιγά σιγά
σιωπηλοί
σκοτεινοί
οι δρόμοι γεμάτοι
από διχασμένα τα σώματα
αναποφάσιστα
μπουφάν και εξώπλατα
πολεμούν να επικρατήσουν
ειρωνεύονται αλλήλους
αλλάζουν οι διαθέσεις στο λεπτό
χαρά λύπη
ανακατεύονται συνθλίβονται
επανέρχονται
γαλάζιος ο ουρανός ανέφελος
γεμάτος διπρόσωπες υποκριτικές ελπίδες
τα πεζοδρόμια
μάταια περιμένουν
την βροχή
να απομακρύνει τους ανεπιθύμητους ρύπους
να εξαγνιστούν
καιρός αίθριος άνυδρος
The Long Hot Summer
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου