φάτα μοργκάνα

Στον ανήλιο διάδρομο

Χαμαί στο πάτωμα

δύο μακριές σειρές

ψυχικά ασθενών
συνωστίζονται

θυμίζουν παρατημένα

ζωντανά πτώματα

κάποιοι σκεπασμένοι

με λερές  καφέ κουβέρτες

παλιές στρατιωτικές

διασχίζω προσεκτικά

με αμηχανία

το απάνθρωπο στενό

ζωντανό σοκάκι

για να μπω στο φωτεινό δωμάτιο

που με περιμένουν

όμως πρέπει

να διασχίσω again

τις παρατημένες ψυχές

τώρα

σκελετωμένα χέρια

από το πλοίο των νεκρών

γαντζώνονται στα πόδια

σκαρφαλώνουν στο σώμα

στα χέρια, παντού

τα οστέινα δάκτυλα

κισσοί

τυλίγονται

τανάλιες κλειδώνουν

απεγνωσμένα επαιτούν

ικετεύουν για βοήθεια

κάθε εξαθλιωμένη ψυχή

θέλει σωθεί

ναυαγοί να στηριχθούν

σε σαθρή σανίδα

δεν μπορώ να αποφασίσω

ποιον να βοηθήσω

με συνθλίβουν,

με βυθίζουν

με θάβουν

τύμβος

κινούμενη άμμος

ασφυκτιώ

ουρλιάζω βοήθεια

το προσωπικό

δεν ανταποκρίνεται

σε φωτεινό  δωμάτιο

ετοιμάζουν τα χάπια

ίσως δεν ακούν

ίσως ακούν και αφήνουν

το πρόβλημα να λυθεί μόνο του,

ίσως προστατεύουν το

λεηλατημένο εαυτό τους

η φωνή σβήνει

ο αέρας τελειώνει

δεν μπορώ να αναπνεύσω

ο λαιμός κλείνει

από μηχανής θεός

κάποιος τρόφιμος με σώζει

φωλιάζουν απογοητευμένοι

στις γωνιές του

απομένω εξουθενωμένη

στο βρώμικο πάτωμα

δίπλα μου ένα αγόρι

κουλουριασμένο

σε εμβρυϊκή στάση

μόνο τα μαύρα πλούσια

μαλλιά του φαίνονται

το αγκαλιάζω

ρωτώ γιατί;

Γιατί;

Δεν σου έκανα κακό

Αμίλητο χαμένο

Παραδομένο

Βαθιά μέσα μου

Γνωρίζω

Δεν υπάρχει γιατί

Το φωτεινό δωμάτιο

Λάμπει φως και πάστρα

Κάτασπρο

Στο διπλανό δωμάτιο

Πάνω από αυτόκαυστο

Γιατροί με μπλούζες χειρουργείου

Πλένουν ένα βρέφος

Η επέμβαση τελείωσε

Οι γιατροί είναι ευχαριστημένοι

Χαμογελούν

Τι μαγείρεψες;

Κοιτάζω με απογοήτευση

Τα βραστά καρότα

Και τις πατάτες

Δεν ήξερα ότι θα έρθετε

Γελάνε

Με πειράζουν και σχολιάζουν

Το μαγείρεμα μου,

Φεύγουν για κάποια ταβέρνα

Κάποιος γενναίος

Πλησιάζει για να δοκιμάσει

Ο ρόγχος μου

Βρίσκομαι στο σκοτεινό

Δωμάτιο μου

I dreamed το απώτερο μέλλον