λυδία λίθος

Όλα καθαρά

Τακτοποιημένα

Η σκόνη σε εξορία

Δεν ευδοκιμεί εδώ

Ευρύχωρο, σε καλή περιοχή

Η μοναξιά σε ζευγάρι

Αναζητώντας το

Νόημα της αλανιάρας

Αλλοπρόσαλλης ζωντής[1]

Που κρύβεται η ευτυχία

Η ισορροπία

Έγκλειστη στο βίο

Πίσω από τα δαστρένια[2]

Κάγκελα

Παρατηρώντας τις ζωές των άλλων

Are they happy?

is this, the life?

Ψάχνοντας την φιλοσοφική λίθο

Που θα μετατρέψει

Την υποτιμημένη ζωή

Σε ουσία

Confuse Τη λυδία λίθο

Εκτίμησης το level

της επιτυχίας

κοιτώντας τις συνταγές

των αλλοτριωμένων αλλότριων

αργά για εφαρμογές

next life

maybe

I will live.

---

[1]   ζωντή = η διάρκεια της ζωής

[2] δάστρα =ιστός αράχνης

παρακαμένα

Αδελφή μου

Σε βλέπω, μακαρία,

Το πρόσωπο σου λάμπει

Αγαλλίαση,

Το πρόσωπο του έρωτα

Του ισχυρού παραισθησιογόνου

Χαμογελάς ευτυχισμένη

Κεντάς το όνειρο σου

Το ζεις

Λαμπρό

Είσαι πανέμορφη

Και ο έρωτας σου

Σύγχρονος Άδωνης

Γενναιόδωρη

Σε προβληματίζει

Η περιοχή που θα στεγάσει

Την υπέροχη ιστορία σου

Όλα καλά, ωραία

Το τζιν το πουλόβερ

Με την λαιμόκοψη

Απτά

Ανίδεος αμέτοχος

Απρόσιτος

Ματαιωμένος

Συνεχίζει την αδιάφορη

Σκληρή δουλειά του

Εσύ πλέεις ανάλαφρη

σαν πούπουλο

Καλή με όλους

Το πρόσωπο σου αναπαύεται

Στο λερό μαξιλάρι

το βασανιστικό σου σώμα

Έχει μεταλλαχθεί

σε αυτό που θέλεις,

λεπτεπίλεπτη νεραϊδούλα

διαλέγεις το μεσκαλένιο

ακριβό σου νυφικό

τα έπιπλα σου

το όνειρο σου

σε περιτριγυρίζει με αγάπη

σε κοιτά στα μάτια

προλαβαίνει τις ανείπωτες επιθυμίες

καθρέπτης

το πρόσωπο 

φωτίζεται

εξαϋλώνεται

ξεχειλίζει η ευτυχία

το ενθεογόνο όνειρο

αυτή η ανείπωτη ευόδωση

unfortunately

μιζέρια  και στα όνειρα

προσδοκά απλές καθημερινές

επισκέψεις

καθισμένοι στο παλιό καναπέ

ανόητες σωτήριες

κουβεντούλες

παράλληλοι βίοι

ανεδαφικοί

έγκλειστες στα κυκεωνικά

οράματα

μεγαλόπρεπο μεγαλοαστικό

λεπτή  κλωστή αντανακλά

χωρίζει το ταπεινό σαθρό και αυτό

πλεύσεις ανερμάτιστες

παρακαμένα[1]

---

[1] παρακαμένα =

με πολύ καημό, πολύ θλιβερά

Τιθώνεια ψυχή

Ayτό το έφηβο κορίτσι

Δεν λέει να μεγαλώσει

Ανεδαφικό

Αδιαφορεί για το ταλαίπωρο

Σαρκίο

Που την φυλακίζει

Πλάθει όνειρα

Ελπίζει

Η ψυχή

Αναπολεί τη ζεστή λιμνούλα

Αθάνατη

γερασμένη

ελπίζει

Φορεί όλα τα άμυαλα

Χειμωνιάτικα λουλούδια

Τρέχει

Ελεύθερη γυμνή

Απροστάτευτη

Στον άγριο χειμώνα

Τα αισιόδοξα τυφλά

Γερασμένα Μάτια της

Ορώσι 

Ευοίωνο παρόν

Prosperous future

Ακροβατεί σε επικίνδυνους

Ανθισμένους

Εγκρεμούς

Τα στικτά τραχιά χέρια

Ανοιξιάτικο μετάξι

Έτοιμα να αγκαλιάσουν

Τρυφερά

Το φευγάτο όραμαν

Πλανάται στο ατελείωτο σύμπαν

Μακρινό απόσταση ανάσας

Αυτό το σαρκίο

Που την περιβάλλει

Κουκούλι

Θα ξεφύγει

Η τρελλή πεταλούδα

Θα πετάξει

Βορά της  αδυσώπητης

Λογικής ζούγκλας

Na είσαι εκεί αμίλητος

 

Na είσαι εκεί αμίλητος

Αθέατο αόρατο

αμέτοχο στήριγμα

μακρινέ μου ήλιε

απόστασα

μάταια περιμένοντας

θολή η ματιά

χρόνος, δάκρυα

βάρυνε ο

ασήκωτος ύβος

χαρά της ζωής μου

έλα +

-+*/+,

Απίαστος

Απίαστος[1] Μορφέας  

παρακαλεσία[2]

εις τον κυκλοθυμικό Μορφέα

να με αγκαλιάσει

τρυφερά

να χαθώ

στις σκοτεινές αγκάλες του,

αδιάφορα

απομακρύνεται

μετρώντας τα ήσυχα

προβατάκια

άλλοτε κάτασπρα

άλλοτε εκρού

από την ακάθαρτη ζωή

στη σειρά αργά-αργά,

ανεξήγητα

οφείλουν να διασχίσουν

γεφυρούλα

για να έρθει

ο ποθητός ύπνος

μπερδεύονται οι αριθμοί

μεγαλώνουν διαρκώς

λαθεύουν

και πάλι από την αρχή,

απροσδόκητα

τρελά χαρούμενα κατσικάκια

κάτασπρα, μαύρα

καμηλό

εμπριμέ

κατεβαίνουν

από τις ελεύθερες

βουνοκορφές

να βοηθήσουν

αφήνουν τα βραχώδη

μονοπάτια

για τον ίσιο αμμώδη δρόμο

εις μάτην

οι οφθαλμοί ορθάνοικτοι

ο Μορφεύς

κάπου γλεντοκοπά

ανθρώπινος φύλακας άγγελος

είσαι εδώ

έρχεσαι με κοιτάς που μετρώ

άκαρπα

άκακα προβατάκια 

άτακτα κατσίκια

ακούγοντας

ανόητα βελάσματα

δεν μιλάς

ήσυχος, διακριτικός

παρεισφρέεις

ακάλεστος

εικόνα ηδεία

αγαπητή

δεν θέλω και δεν μπορώ

να σε απομακρύνω

αναλύοντας

την άταιρη παρουσία σου

μεμψιμοιρώντας

και εσύ δεν φεύγεις

μα ούτε έρχεσαι 

---

[1] Απίαστος  = αμεταχείριστος, ασύλληπτος

[2] παρακαλεσία =παράκληση, ικεσία

Αποχώρηση

Σκηνές από ταινία

Αστυνομικοί

Νοσοκομειακό προσωπικό

Επισκέπτες

Ασθενείς

Ένα άδειο φορείο προσμένει

Το άμοιρο σώμα κείται

Στο παγωμένο τσιμέντο

Αβοήθητο δειλό ένα χέρι

Προβάλλει από την μπλε

Κουβέρτα

Προσπαθεί να καλύψει

το αποτρόπαιο θέαμα

 

 

πριν από λίγο

το χέρι θα μπορούσε

να δώσει ένα τρυφερό χάδι

να χαιρετήσει

να θρέψει το άτυχο σώμα

το αίμα κόκκινο

ζωντανό κύλησε

κάλυψε το πονεμένο τσιμέντο

ανίατη οδυνηρή ασθένεια;

άνισος απάνθρωπος αγώνας

άγνωστη αιτία

έφυγε

μόνος

στο πολύβουο

αθώο ένοχο νοσοκομείο

αμήχανοι θλιμμένοι

ανήμποροι

ενοχικοί αθώοι  

προσπερνούμε 

Φιστικιές station

The last remain trees

Years and years queens

Σε γωνιακό οικόπεδο

Όαση στα μπερδεμένα

τσιμεντένια   αδιέξοδα

σοκάκια.

Αλσάκι πνοή

 

Εις το CO₂ και εις τα

Επίμονα Αστικά νέφη

Moving το φυτώριο

Ελεύθερα ston wind

Ορατά στους αγχωμένους

Passengers

Dancing τρελά

Is this the end?

 

Ανακοινώθηκαν

Τα προσεχή έργα

Το metro is coming

Γυμνές ανεπαίσθητα

δονούνται οι  Pistacia vera   

Σιγομουρμουρίζουν

τα άλλα συντρόφια

Innocent they don’t know

Their future 

 

What name the station

Will have?

Ας ελπίζουμε όχι

Άλλου αγίου

Ένεκεν του αδυσώπητου time

We grow up constantly

And unfortunately

We will confuse

The right direction

Εις μνήμην

Φιστικιές station  

 

Τσιμέντα και πάλι τσιμέντα

Όμορφοι πρακτικοί

Σταθμοί

Τα ακίνητα θα αποκτήσουν

Value

Say good bye

To the last remain trees

 

29-12-2016

παίδεμαν

 

Μικρό μου

Έλα να παίξουμε

Με το όμορφο απαλό χιόνι

Θα σου πετάω γελαστή

Το πάλλευκο αφρό

Κομμάτια από την καρδιά μου

Λιώνει με την ιδέα σου

Χάνεται

Αφανίζεται

στην ποθητή πνοή σου

τα βόλια που θα δέχομαι

σταγόνες δροσιάς

στη κόλαση

που καίομαι

 

Ο κόσμος κάτασπρος

Είναι ώρα για παιχνίδια

Έλα

Να φτιάξουμε

Χιονάνθρωπο αγάπης

Τα χέρια μας αθέλητα

θα αγγίζονται

θα φεύγουν τρομαγμένα

θα θέλουν

να μείνουνε

αιώνια ενωμένα

ο χαρωπός χιονάνθρωπος

με την χοντρή κοιλιά του

την άπειρη φροντίδα

τα πρόσκαιρα τα κάλλη του

αδιάντροπος  θα δείχνει

το άρρητο αγάπεμαν[1]

γρήγορα πάλι θα χαθεί

θα μείνουν

δύο πέτρες μοναχές

ομμάτια που δεν είδανε

δεν ξέρουνε το παίδεμαν[2] 

του νου μου

 

---

[1] αγάπεμαν = αγάπη, συνδιαλλαγή, συμφιλίωση

[2] το παίδεμαν =αγωγή, μόρφωση, βάσανο, ταλαιπωρία

 

---

[

Frozen silence

Άφοβα θα ατενίσει

Τον ζωοδότη ήλιο

Φωτοδότης

Αήττητος

Αδιάφορος

Το ψυχρό αγέρι

Θα θέλει να πάρει

Την εναπομένουσα

Αχνή θερμότητα

Θα δοθεί απλόχερα

Άοπλοι αυτιστικοί στην  αυτιστική φύση

Θα έχει φορέσει

Τα πλάνα αγαπημένα ενδύματα

Τα πεινασμένα στρουθία

Αργοκίνητα

Θα αραύεβουν

Τον άρτον αυτών τον επιούσιο

Θα χορεύουν τα κλαδιά

Των δέντρων

Τα πουπουλένια νεφόπα

Θα πηγαινοέρχονται νωχελικά

η μορφή σου

Ισχυρός φωτοτροπισμός

Λερναία Ύδρα

Αγαπημένη

Όπως πάντα σιωπηλή

Αθώα και ένοχη

Κυρίαρχος

Πύρειοι αγώνες