Απίαστος

Απίαστος[1] Μορφέας  

παρακαλεσία[2]

εις τον κυκλοθυμικό Μορφέα

να με αγκαλιάσει

τρυφερά

να χαθώ

στις σκοτεινές αγκάλες του,

αδιάφορα

απομακρύνεται

μετρώντας τα ήσυχα

προβατάκια

άλλοτε κάτασπρα

άλλοτε εκρού

από την ακάθαρτη ζωή

στη σειρά αργά-αργά,

ανεξήγητα

οφείλουν να διασχίσουν

γεφυρούλα

για να έρθει

ο ποθητός ύπνος

μπερδεύονται οι αριθμοί

μεγαλώνουν διαρκώς

λαθεύουν

και πάλι από την αρχή,

απροσδόκητα

τρελά χαρούμενα κατσικάκια

κάτασπρα, μαύρα

καμηλό

εμπριμέ

κατεβαίνουν

από τις ελεύθερες

βουνοκορφές

να βοηθήσουν

αφήνουν τα βραχώδη

μονοπάτια

για τον ίσιο αμμώδη δρόμο

εις μάτην

οι οφθαλμοί ορθάνοικτοι

ο Μορφεύς

κάπου γλεντοκοπά

ανθρώπινος φύλακας άγγελος

είσαι εδώ

έρχεσαι με κοιτάς που μετρώ

άκαρπα

άκακα προβατάκια 

άτακτα κατσίκια

ακούγοντας

ανόητα βελάσματα

δεν μιλάς

ήσυχος, διακριτικός

παρεισφρέεις

ακάλεστος

εικόνα ηδεία

αγαπητή

δεν θέλω και δεν μπορώ

να σε απομακρύνω

αναλύοντας

την άταιρη παρουσία σου

μεμψιμοιρώντας

και εσύ δεν φεύγεις

μα ούτε έρχεσαι 

---

[1] Απίαστος  = αμεταχείριστος, ασύλληπτος

[2] παρακαλεσία =παράκληση, ικεσία