Ραγιάδες

Αλλομίαν αούτη  την άνοιξη

Αλλομίαν[1]  αούτη [2]  η μύρα [3]  

Διαπερνά αναίμακτα οδυνηρά τα πάντα

Φτάνει στην ψυχή

Την πλημμυρίζει την παραλύει

με επώδυνη νοσταλγία

Πόνο τρυφερό

Παραπονιάρικο

Για αυτό που προσδοκά  

Και δεν ήρθε ούτε θε να ρθει

Φουντώνει η θλιμμένη ελπίδα

Περιμένει αγόγγυστα

Ακούραστα εμμονικά

Σιγομουρμουρά

Τραγούδι αγάπης τρανής

Πληγωμένης ανέφικτης

Ανάμεικτα αδιαίρετα η ζωή και ο θάνατος

Χορεύουν στριφογυρίζουν ευωδιάζουν

Ανθίζουν αμέριμνες ατρόμητες απτόητες

οι νεραντζιές

Κάθε χρόνο

Φορτωμένες με τα πικρόγλυκα άνθη τους 

Αφήνονται στο αεράκι

Τα μυρωμένα λευκά πέταλα

Στρώμα στρώνουν γαμοσέντονα

Στα λερά πεζοδρόμια

Ραίνουν τα φευγάτα όνειρα

Γυμνοί οι ύπεροι

Δειλά αχνοφαίνονται

Οι πικροί καρποί 

Αρωματίζεται η γειτονιά

Με ανοιξιάτικό άρωμα

Καλύπτει στιγμιαία

κάθε είδους δυσωδία

Πίκρα και πόνο

Χιονονιφάδες άσπρες άσπιλες απαλές

Λιώνουν προτού τις αγγίξεις

---

[1]  αλλομίαν, επιρ.: ξανά.

 

[2] αούτος ή αούτ’, αούτε, αούτον, αυτός, αυτή, αυτό.

 

[3] μύρα, η: η μυρωδιά.