Αμέτοχος παρατηρέτζης

Στέκει ευθυτενής

Ισορροπεί  σε μια πατησιά

Σταθερός ο κίονας

Βαστά το όνειρο της νιότης

Το χέρι θαρραλέο στιβαρό  

Υψώνεται ψηλά στον ουρανό

Αρχαίο λάβαρο της νίκης

Οι άηχες φωνές

Αντηχούν

Ουρλιάζουν

Ψωμί παιδεία ελευθερία

Ωραίος σαν Έλληνας

Η νιότη ελπίζει

Ορμά κραυγάζει

Να σπάσει όλα τα δεσμά

Έξω όλα τα θεριά

Κάτω η χούντα

Να αλλάξουν όλα

Όλα για όλους

Ελπίζουν μπορούν

Ο φόβος διαλύεται

Πολλά ζεστά ζωντανά κορμιά

Τα χέρια αυτά τα αγνά

Θα πλάσουν ξανά

Τη άτιμη τη  πλάση

Τι απέγιναν αυτά τα παιδιά

Σε ποια κρεβάτια τον ρόγχος τους ακούνε

Τι έχουνε να πούνε

Σε αυτούς τους νέους

Που κάποτε έπλεκαν ελπίδες

Κρατούν τα όνειρα τους

Σε μαυσωλεία ζωντανά

Απέμειναν νέοι 

Βλέπουν τηλεόραση

Σχολιάζοντας βρίζοντας

τα τωρινά παιδιά

στύλοι κραταιοί

της πόλης που όλο φθίνει

γερνά ξεψυχά

ζωντανεύει πάλι σιωπηλά

σέρνοντας όνειρα ελπίδες και σκατά

και όλο ίδια μένει