θουρμούλια

Ο χουλιέν ηλιάκος

Έστελνε  θλιμμένες ακτίνες

Στο ταπεινό κέρμα

Άστραφτε αυτό στο βλέμμα του

Ξεχώριζε στην χιλιοπατημένη

Μπαλωμένη άσφαλτο

Σιγοτραγουδούσε

Άδραξέ με

Αφέθηκε περιφρονημένο

Ο έρημος δρόμος όμως έσπειρε

άλλους ανώφελους προβληματισμούς

άλλους υποτιμημένους

Γυαλιστερούς παράδες

Στα βιαστικά πόδια

Που φώναζαν

We are yours

Υπερηφάνεια  

Δεν έσκυψε να μαζέψει

Τα ταπεινά ψιχία πιπτόντων

Από απρόσεκτα χέρια

Περιφρόνησε την σκαιά τύχη

Τα μίζερα δώρα της

Περιμένει

Την γοητευτική αποδεχτή

Συνταρακτική αύρα

Να παρασύρει

Αξιοσέβαστα βαριά καθαρά χαρτονομίσματα

Να γεμίσουν τα άδεια χέρια

Σκέφτεται αυτούς τους σημαντικούς

Αγνώστους τα αδιάκριτα drones 

Που ασταμάτητα παρακολουθούν

Δεν σκύβει  να μαζέψει

τα θλιβερά θουρμούλια [1]

που πετά η χαιρέκακη

ζωή

άλλοι θα πανηγύριζαν

θα σκότωναν

για λιγότερα

but

ελπίζει  

περιμένει ακόμα ακούραστα

την άλλη την μεγάλη ευκαιρία

---

[1] θουρμούλ(ιν) =

ψίχουλο