Κενοτάφιο

 

Άδειο το σπίτι

Αγκομαχά το παλιό ρολόι

Ξεχνά λεπτά

Συνεχίζει θαρραλέο

Τριγυρνά στα γεμάτα

με καλογυαλισμένα έπιπλα δωμάτια

Ο ήχος των βημάτων πνίγεται

στα απάτητα ωραία χαλιά

πάστρα

λαμποκοπά το νοικοκυρεμένο σπίτι

τακτοποιημένα τα κεντημένα

προικιά

αναμένουν ακόμα τον απρόσιτο νυμφίο

έτοιμη η λαμπάδα

πλήρης ελαίου

φωτίζει την σκοτεινή κάμαρα

ξενυχτά περιμένοντας

φρόνιμη

όλα όπως έπρεπε

σωστά

ο αέρας χτυπά αλύπητα

το μοναχικό δέντρο

στην αυλή

λυγίζει και αυτό

βογκά και ορθώνει πάλι

το βασανισμένο κορμό του

τα φύλλα του δεν αντέχουν

αποσπώνται βιαία

στροβιλίζονται χαμένοι δερβίσηδες

αφουγκράζεται τους πεθαμένους ήχους

της άκαρδης γειτονιάς

γεροντοκόριτσο

μοναχικό χειμωνιάτικο δεντρί

σε πυκνό άξενο δάσος

μπουκωμένο κάθε μικρούτσικο

αγγείο

με αβάσταχτη μοναξιά

πίκρα παράπονο

το είδωλο της στο θαμπό καθρέπτη

μονολογεί

άηχες αιχμηρές σαϊτιές

πλημμυρίζουν το νεκρό σύμπαν