το μέλλον

Είδε ότι

Κρατήθηκε από μια κλωστή

Το γήρας οι αρρώστιες

Εδραιώνονται

Είδε πόσο λαχταρούσε να ζήσει

Να ζήσει σαν νέος

Γερός και δυνατός

Τίποτα πάνω του να μην είναι μισερό

Βλέπει πόσο επιθυμεί αυτή την μίζερη ζωή

Αυτό το σώμα που όλο φθίνει

Το μισεί

Σαν Δίας βρόνταγε και άστραφτε

Έλιωνε το λιθάρι στην στιγμή

Τώρα ανήμπορος πολύ

Ο ύπνος φεύγει

Άσπλαχνα τον προσπερνά

Η γεύση χόρτο ξερό

Τίποτε δεν τον ευχαριστεί

Που πήγε τάχατες η ζωή

Μιλά φωνάζει

Είναι σαν να σιωπά

Κανείς πλέον δεν βλέπει

Δεν ακούει δεν γρικά

Ο πόνος θεριεύει 

Ακούραστος

Το αύριο  βλέπει το ζοφερό

Δεν αφήνεται

στο ρέμα που τον παρασέρνει

Ύπουλα σιωπηλά

Αντίθετα θέλει να πάει

Να χαθεί

Στο ελπιδοφόρο παρελθόν

το μέλλον

με όση δύναμη έχει μείνει πια

μέσα από το τζάμι

βιαία το πετά

 

Νόστος

Γλυκιά νοσταλγία

Για το βουνό

Τα σιωπηλά μονοπάτια

Την άχαρη πόλη από ψηλά

Καθρέπτες λαμπεροί

Οι ηλιακοί

Περήφανα ο ήλιος

Πορφυρίζει

Ζούδια αεικίνητα

Ασταμάτητα ρουφούν

Νέκταρ

Και ερωτοτροπούν φανερά

Οι πέρδικες

Ντροπαλές τρέχουν

χάνονται στις φυλλωσιές

αθέατοι όφεις

στριφογυρίζουν πονηρά

χελώνες με λαιμούς πλισέ

ξεπροβάλουν ράθυμα

γυρεύοντας

άρτον επιούσιο

πευκοβελόνες ευωδιάζουν

θέρος τρίζουν

πυρωμένες στεγνές

οι μηδικές στεγνώνουν σιωπηλές

το θυμάρι μύρο

σε ακολουθίες μυστικές

σπάνιοι περιπατητές

με σκύλους πιστούς

προχωρούν βιαστικοί

η θάλασσα παρούσα μακρινή

κάτι θέλει να σου πει

η Ακρόπολη στέκει σοβαρή

μεσ στην αχλή

ο Υμηττός από μακριά

σε προσκαλεί

η Πάρνηθα σου στέλνει

μηνύματα δροσερά

η Πεντέλη

περιμένει υπομονετικά

η Αττική μουρμουρίζει διαρκώς

την ησυχία χαλά

αστράφτουν τα παλιοσίδερα

η πόλις απλώνει παντού

τα τσιμεντένια πλοκάμια της

ο ουρανός αλλάζει φορέματα 

συχνά

οι θάμνοι τα δέντρα όλα τα φυτά

σου χαμογελούν γλυκά

έλα σου λένε

όλα καλά 

Έκθετο

Μόνο ο μοναδικός της άνδρας

Αντίκρισε

Γυμνό το κορμί της

Στο μισοσκόταδο

΄Η στην πίσσα κατράμι κάμαρα

Σεμνή

Δεν άφηνε την άσπρη σάρκα της

Να την δει ο πονηρός ήλιος

Την κάλυπτε από τα αδηφάγα

Όμματα των αρσενικών

Τις κρίσεις των θηλυκών

Τρόμαζε με την γύμνια

Στους δρόμους στις παραλίες

Έζησε σύμφωνα

Με τα σεπτά ήθη

Των γονιών της

Της επιταγές της εκκλησίας

Και τώρα το κορμί της

Έκθετο στην θέα

Άγνωστων ματιών

Ένας γυμνός αμνός

Στα χειρουργικά κρεβάτια

Κάτω από ψυχρά επιστημονικά 

επαγγελματικά βλέμματα

Τομές στην σάρκα

Και στην ψυχή

Φορεία την μεταφέρουν

Όπως την γέννησε η μάνα της

Ένα κομμάτι πονεμένο κρέας

Λυπημένο

ακάλυπτο 

Ανάμεσα σε κάθε είδους κορμιά

Γυμνά

Συνηθισμένα οικουμενικά

Εκεί που δεν υπάρχει συστολή αιδώς

Εδώ το σώμα είναι το γυμνό σώμα

Όλες οι λειτουργίες

Φυσιολογικές

Ούρα κόπρανα εμετοί

Σε κοινή θέα

Οσμές

Ανακατεύονται

Τα κρύφια φανερά

Η ερυθρή αιδώς

Υποφέρει

Βασανίζεται

Τελικά παραδίδεται ανυπεράσπιστη

Κουρασμένη

Αφήνεται  στα ξένια επαγγελματικά χέρια

Να την λυτρώσουν

Να πάρουν τον αδυσώπητο πόνο

  

Ιφιγένεια

Κοιτά αδιάκοπα την θάλασσα

Την άπιστη διπολική

Η όψη της γαλήνια ήρεμη

Ταράζεται στην ανεπαίσθητη κίνηση

Και έπειτα άγρια θυμωμένη αναίτια

Θολώνει φουσκώνει

Κτυπιέται αφρίζει

Ξεπροβάλλει αμίλητη

Η μορφή

Όχι της καλλίστης γυμνής Αφροδίτης

Μια συνηθισμένη γυναίκα

Αναδύεται

Κοινή άσημη

Αθέλητα επίμονα τον ακολουθεί

Εμφανίζεται απόμακρη σιωπηλή

Ανάμεσα στην πανταχού

παρούσα σύζυγο

Τα διακριτικά πεθερικά

Τα ανικανοποίητα παιδιά

Το ίδιο σκηνικό  χρόνια τώρα

Ίδιοι γείτονες

Ίδιες φωνές

Τα μαύρα γυαλιά

Κρύβουν τους ένοχους αντικατοπτρισμούς

Θέλει να γυρίσει πίσω στην κολασμένη πόλη

Στους πυρωμένους βρώμικους δρόμους

Να ανθίσει η ελπίδα

Να την δει από μακριά

Άρρητοι διάλογοι

Του αρκεί η φευγάτη παρουσία

Η μικρή πιθανότητα

Να μιλήσουν τα πεινασμένα μάτια

Ελπίζει ανέλπιδα

Ακολουθώντας τον σωστό δρόμο 

Ορθάνοιχτες οι πόρτες

Τα παράθυρα της φυλακής του

Τριγυρνά σέρνοντας

Τις βαριές πανάρχαιες σαθρές αλυσίδες

Παγωμένο ούζο

Με λαχταριστούς καλοκαιρινούς μεζέδες  

Ελαφρύνουν το μαράζι

Νεανικά κορμιά του χαμογελούν

Σειρήνες χορεύουν ασύστολα

Ένας γλυκός πόνος

Χύνεται στην καρδιά του

Για τους δικούς του 

Για την ζωή του

Μέσα στην ευφροσύνη

Στο ρόδινο χρώμα

Μακρινή φιγούρα ασάλευτη

Μαυροντυμένη Ιφιγένεια

Καρτερεί υπομονετικά  

Ονειδία

 

Περίμενε ότι θα έρθει

Ωσάν χαζοπεταλούδα

Θαμπωμένη από

Το απαστράπτον φως του έρωτα

Να πέσει με επιτάχυνση

Στην πλάνα παρουσία του

Να γίνουν όλα όπως πρώτα

Να επιβεβαιώσει

Ακόμα μια φορά την εξουσία του

Αμέτοχος

Περίμενε  να αποθέσει

Στα πόδια του τα δώρα

Της αγάπης

Τόσο λίγο εκτιμηθέντα

Μα πέταξε μακριά το κουτορνίθι

Ελεύθερο από χτυπήματα

Χαρές λύπες

Ελεύθερο από ανωφελείς αναμονές

Στην θέση της καρδιάς

Μια πέτρα και ξηρός πάγος

Το δέρμα άνυδρο πεθαμένο

Το βλέμμα καρφωμένο

Στην μαύρη γη

Ανδρείκελο σιωπηλό

Συνεχίζει κουρδισμένο

Την προκαθορισμένη πορεία

Η πλάση έρημη

Η πίκρα απλώνει παντού

τα αρπυικά φτερά της

η ελπίδα φτερούγισε

κουρασμένη μακριά

Fiction

 

Και πλάθει ιστορίες

Μπορεί και να είναι αληθινές

Μπορεί όντως να υπάρχουν

Μπορεί και το απροσανατόλιστο  μυαλό

Να τις δημιουργεί με τα ψιχία

Που πέφτουν ασυλλόγιστα

Από ξένες ζωές

Μπορεί και του μηδενός

Play Σαικσπηρικά

Να παίζονται

Αθέλητοι κομπάρσοι οι υπόλοιποι

Σχεδιάζουν οι εραστές τις

Λίγες συναντήσεις τους

Του έρωτα που επέζησε

του χρόνο και των γηρατειών

χρωματίζεται η ζωή με ελπίδες

στηρίζονται από σαθρές αγαπημένες σανίδες

ο έρωτας τις κάνει ασφαλή πλοιάρια

στην θολή ανιαρή θάλασσα

απατηλό φως τους οδηγεί

έξω από τα σκοτάδια

της καθημερινότητας

ελπίζουν πάντα

τα σώματα κολλημένα στην συνήθεια

ο νους ταξιδεύει always

στην σημαντική παρουσία του άλλου

δεν σπάνε τα μουχλιασμένα δεσμά

θέλουν και την πίτα ολόκληρη

και τον σκύλο χορτάτο