Ιφιγένεια

Κοιτά αδιάκοπα την θάλασσα

Την άπιστη διπολική

Η όψη της γαλήνια ήρεμη

Ταράζεται στην ανεπαίσθητη κίνηση

Και έπειτα άγρια θυμωμένη αναίτια

Θολώνει φουσκώνει

Κτυπιέται αφρίζει

Ξεπροβάλλει αμίλητη

Η μορφή

Όχι της καλλίστης γυμνής Αφροδίτης

Μια συνηθισμένη γυναίκα

Αναδύεται

Κοινή άσημη

Αθέλητα επίμονα τον ακολουθεί

Εμφανίζεται απόμακρη σιωπηλή

Ανάμεσα στην πανταχού

παρούσα σύζυγο

Τα διακριτικά πεθερικά

Τα ανικανοποίητα παιδιά

Το ίδιο σκηνικό  χρόνια τώρα

Ίδιοι γείτονες

Ίδιες φωνές

Τα μαύρα γυαλιά

Κρύβουν τους ένοχους αντικατοπτρισμούς

Θέλει να γυρίσει πίσω στην κολασμένη πόλη

Στους πυρωμένους βρώμικους δρόμους

Να ανθίσει η ελπίδα

Να την δει από μακριά

Άρρητοι διάλογοι

Του αρκεί η φευγάτη παρουσία

Η μικρή πιθανότητα

Να μιλήσουν τα πεινασμένα μάτια

Ελπίζει ανέλπιδα

Ακολουθώντας τον σωστό δρόμο 

Ορθάνοιχτες οι πόρτες

Τα παράθυρα της φυλακής του

Τριγυρνά σέρνοντας

Τις βαριές πανάρχαιες σαθρές αλυσίδες

Παγωμένο ούζο

Με λαχταριστούς καλοκαιρινούς μεζέδες  

Ελαφρύνουν το μαράζι

Νεανικά κορμιά του χαμογελούν

Σειρήνες χορεύουν ασύστολα

Ένας γλυκός πόνος

Χύνεται στην καρδιά του

Για τους δικούς του 

Για την ζωή του

Μέσα στην ευφροσύνη

Στο ρόδινο χρώμα

Μακρινή φιγούρα ασάλευτη

Μαυροντυμένη Ιφιγένεια

Καρτερεί υπομονετικά