Ονειδία

 

Περίμενε ότι θα έρθει

Ωσάν χαζοπεταλούδα

Θαμπωμένη από

Το απαστράπτον φως του έρωτα

Να πέσει με επιτάχυνση

Στην πλάνα παρουσία του

Να γίνουν όλα όπως πρώτα

Να επιβεβαιώσει

Ακόμα μια φορά την εξουσία του

Αμέτοχος

Περίμενε  να αποθέσει

Στα πόδια του τα δώρα

Της αγάπης

Τόσο λίγο εκτιμηθέντα

Μα πέταξε μακριά το κουτορνίθι

Ελεύθερο από χτυπήματα

Χαρές λύπες

Ελεύθερο από ανωφελείς αναμονές

Στην θέση της καρδιάς

Μια πέτρα και ξηρός πάγος

Το δέρμα άνυδρο πεθαμένο

Το βλέμμα καρφωμένο

Στην μαύρη γη

Ανδρείκελο σιωπηλό

Συνεχίζει κουρδισμένο

Την προκαθορισμένη πορεία

Η πλάση έρημη

Η πίκρα απλώνει παντού

τα αρπυικά φτερά της

η ελπίδα φτερούγισε

κουρασμένη μακριά