το μέλλον

Είδε ότι

Κρατήθηκε από μια κλωστή

Το γήρας οι αρρώστιες

Εδραιώνονται

Είδε πόσο λαχταρούσε να ζήσει

Να ζήσει σαν νέος

Γερός και δυνατός

Τίποτα πάνω του να μην είναι μισερό

Βλέπει πόσο επιθυμεί αυτή την μίζερη ζωή

Αυτό το σώμα που όλο φθίνει

Το μισεί

Σαν Δίας βρόνταγε και άστραφτε

Έλιωνε το λιθάρι στην στιγμή

Τώρα ανήμπορος πολύ

Ο ύπνος φεύγει

Άσπλαχνα τον προσπερνά

Η γεύση χόρτο ξερό

Τίποτε δεν τον ευχαριστεί

Που πήγε τάχατες η ζωή

Μιλά φωνάζει

Είναι σαν να σιωπά

Κανείς πλέον δεν βλέπει

Δεν ακούει δεν γρικά

Ο πόνος θεριεύει 

Ακούραστος

Το αύριο  βλέπει το ζοφερό

Δεν αφήνεται

στο ρέμα που τον παρασέρνει

Ύπουλα σιωπηλά

Αντίθετα θέλει να πάει

Να χαθεί

Στο ελπιδοφόρο παρελθόν

το μέλλον

με όση δύναμη έχει μείνει πια

μέσα από το τζάμι

βιαία το πετά