κλοσάρ

Συνεχίζει ακάθεκτη

Η ψυχή

Τρέχει πίσω της η λογική

αγκομαχά

σέρνεται πληγωμένη

παρατημένη

νικημένη

ελπίζει η ψυχή

στο ακατόρθωτο

το σώμα σαστισμένο

νοιώθει ότι μπορεί

υποκύπτει

στην σκληρή αλήθεια

λυγίζει και αυτό

αλλά η επιθυμία

κεφάλι αστείρευτης

λερναίας Ύδρας

ξαποσταίνει

ξεψυχά

και ξανά προς

την ελπίδα

κουτσαίνοντας τραβά

φουντώνει θάλλει

την παγώνει

ο δριμύς χειμωγκόν

νεκρώνει

σαν άμυαλη αμυγδαλέα

ανθίσει πάλι

εκθέτει τα ροδόχρωα

λεπτεπίλεπτα

μυρωμένα άνθη της

θαρραλέα

στην παγωνιά του θανάτου  

ξεφεύγει

μαδημένη

επιμένει

κλοσάρ

περιπλανάται αδιάκοπα

αδιάφορη για τα περιφρονητικά

έντρομα συμπονετικά

μικροαστικά βλέμματα