Αγώνες

Διασχίζει κάθετα

Τον δρόμο που κάποτε έμενε

Η μυθική φιγούρα

Της θύμιζε αθώο ήρωα

Της οκτωβριανής επανάστασης

Εργάτης απροσκύνητος

Θαρραλέος πολεμιστής

Ακάματος

Με το μυστρί και τον τενεκέ

Έκτιζε

Τα σπίτια της φτωχολογιάς

Κυμάτιζαν τα λευκόχρωα μαλλιά του

Το περήφανο κεφάλι του

αδάμαστο άτι

Ατένιζε ψηλά τον ουρανό

Έβλεπε το σταθερό όνειρο

Ισότητα αδελφοσύνη

ψωμί παιδεία ελευθερία

Έβλεπε Την ημέρα

που οι έσχατοι ταπεινοί και καταφρονεμένοι

ἔσονται πρῶτοι

σαν αετός ροβόλαγε

στις πορείες

στις διαμαρτυρίες

το κορμί και η ψυχή

στητά

δεν λύγισαν από την δουλειά

την πίκρα

τους μάταιους αγώνες

γεμάτος ελπίδες

προχώραγε

ζήλεψε ο μαύρος καβαλάρης

λύγισε το κορμί

το σημάδι του θανάτου

ο πόνος το παράπονο

χαράχτηκαν ανεπανόρθωτα

αλύπητα

κοιτάζει τώρα

την μαύρη γη

τον περιμένει

στο τέλος του δρόμου

ίδιο για όλους

είτε πλούσιος είτε πένης

είτε βασιλεύς είτε εργάτης

το τέλος που θάβει

αμετάκλητα

όλα τα όνειρα