Στον τόπο του Χάροντα

 Ὡς ἄνθος μαραίνεται, καὶ ὡς ὄναρ παρέρχεται, καὶ διαλύεται πᾶς ἄνθρωπος

αργοσαλεύουν

οι ερημικές καλαμιές

κουρασμένες

με κόπο αφήνουν

το λυπημένο αεράκι

να τις αγκαλιάσει

ψιθυρίζουν αδύναμους

ανεπαίσθητους θρήνους

η θλίψη απλώνεται

σιγανή και κραταιά

ο ήλιος αδύναμος βαρύθυμος

αποχωρεί

το λίγο μελαγχολικό φως

εκπνέει οδυνηρά

ψυχρές σκιές μεγεθύνονται

το μαύρο αδυσώπητο νερό

ακίνητο φοβερό υπομονετικό

θολός καθρέπτης

περιμένεις ολομόναχη

στις όχθες

της  Αχερουσίας Λίμνης 

πλησιάζει σταθερά

ακλόνητη

η ακούραστη λέμβος

του άκαρδου Χάροντα

ψυχρός εργασιομανής επαγγελματίας

ασυγκίνητος

ένας φτωχός είλωτας  

ανδρείκελο

έρχεται αδιάφορα

να εκτελέσει πιστά την

ανόσια εντολή

καρτερείς υπομονετικά

οὐκ ἔτι φροντίζων, τὰ τῆς ματαιότητος, καὶ πολυμόχθου σαρκός

για αυτό

το τελευταίο ανεπιθύμητο ταξίδι

χωρίς παράπονο

καρτερικά

αγόγγυστα

γενναία

όπως έζησες

την πίκρα  σου την κράτησες

βαθιά μες την ψυχή

έσβησαν τώρα τα βάσανα

οι αγωνίες  οι χαρές

οι αγάπες

ο ατελείωτος οδυνηρός πόνος

νικήθηκε

βαδίζεις ήσυχα αλύγιστη

στην ανυπαρξία

σε συντροφεύουν

το παγωμένο αεράκι

οι θρηνητικές φωνές των καλαμιών

οι στεναγμοί τους

ο ρυθμικός ήχος

των κουπιών που χαράσσουν

τα αμέτοχα νερά

συλλογιέσαι   

Ποῦ ἐστιν ἡ τοῦ κόσμου προσπάθεια;

σηκώνεις το ταλαιπωρημένο χέρι

αναγεννημένο

αποχαιρετάς τον ανήμπορο

αγαπημένο κόσμο

υψώνεις  το ηρωικό χέρι

ακούσια γαμήλια γαλήνια χειρονομία

χαιρετάς ήρεμα

τη έσχατη κοιτίδα

πένθιμη νύμφη αθέλητα

προχωράς

στον φοβερό Κάτω  κόσμο

 

 https://www.namuseum.gr/monthly_artefact/ston-topo-toy-charonta/