ραχίν [1]
ζεστό το φθινοπωρινό δειλινό
ο ήλιος φουντωμένος
το κορμί υγρό και κολλώδες
αργόσυρτες οι γνώριμες χελώνες
μοναχικές
μασουλάν λαίμαργα
τα λιγοστά χλωρά χορτάρια
μαζεύονται δισταχτικές
στο καβούκι τους
με τον παραμικρό θόρυβο
χρόνια την ίδια διαδρομή
τα ίχνη του χρόνου
χαράζονται στα σκληρά
όστρακα
κάπου κάπου
κάποια νεώτερη εμφανίζεται
με ζωηρά μαλακά χρώματα
ξεραμένοι οι θάμνοι
ήσυχοι λυπημένοι
άσχημοι στεγνοί
από ζωή
εικόνα καταστροφής
θανάτου
σώζεται από τα
πολυάριθμα κυκλάμινα
πλημμυρίζουν
τη σκληρή αδιάτρητη γη
μοναχικά
σε συστάδες
ροζ άσπρα ρόδινα
σε ανάμεσα σε πέτρες
σε πεθαμένα χόρτα
παντού
όπου υπάρχει λίγο χώμα
ξεπροβάλλουν αμέριμνα
γλυκαίνουν το τοπίο
και τις συνοφρυωμένες καρδιές
προκαλούν δειλά αρχαϊκά μειδιάματα
ανεπηρέαστα
από καύσωνες πυρκαγιές
λειψυδρίες καταστροφές
ελπιδούλες εφήμερες
επιθυμητές
η πόλη απλώνεται
πέτρινο καυτό πιάτο
άναρχη άσχημη αγαπημένη
αχνίζει μακρινή
απόρθητη άξενη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου