τε εμόν το κεπίν

 τε εμόν το κεπίν [1]

αφρόντιστος ο βεραντικός κήπος

ανθίζει

το ξυλώδες γιασεμί

απλώνεται στο γκρεμό

μυρωδάτα τα άνθη του

και ο υπερήλικας ιβίσκος

επιμένει ξεδιπλώνει

ανεπαίσθητα

τα άλικα βραχύβια άνθη του

αναδύεται το εύμορφο

κίτρινο δόρυ  

συμβιώνει η ελιά αμίλητη

με πλήθος φυτών

απλώνει άναρχα

τα σκονισμένα κλαδιά της

προς πάσα κατεύθυνση

δεν προλαβαίνει

να καμαρώσει

τους πενιχρούς καρπούς της

λαίμαργα πεινασμένα στρουθία

τα κατασπαράσσουν

η πρωινή χαρά

όνομα και πράγμα

σκορπίζει

απαλά χαμόγελα

τα ροζ και βαθιά μπλε

χωνάκια

υψώνονται τολμηρά

στο χλιαρό ήλιο

που γρήγορα

τους παίρνει την δροσιά

σαν σκληρός αναίσθητος εραστής

κλείνουν λυπηρά καρτερικά

τον λεπτό ιστό

χάνονται

στην σκληρή αδιάφορη μέρα

αγωνίζεται ο βασιλικός

να επιβιώσει

πράσινος και brown

παρασύρει το αεράκι

τα σποράκια του

σε απαλό άγγιγμα

διαχέεται

ελπιδοφόρα ευωδιά

παρακμάζει κι ο δυόσμος

δύσκολα διακρίνεται

από τα λαίμαργα κατακτητικά φυτά

αλλά δεν υποχωρεί

επιμένει με όλες τις δυνάμεις του

χάνεται

ξαφνικά εμφανίζεται πάλι  

εύρωστο το αγκάθι του χριστού

ανάμεικτα αντίθετα συναισθήματα

αναβιώνουν

από την παιδική ηλικία

επιθυμητό και φοβικό

αγκάθι στο κεφάλι του θεανθρώπου

ρανίδες αίματος

τα πορφυρά μικρά καλλίγραμμα ανθάκια

προστατεύονται

από πολυάριθμες  ακίδες

το άγνωστου ονοματολογίας

γκρίζο φυτό

εξαπλώνεται γεωμετρικά

γεμίζει κάθε γλάστρα

σφριγηλό δυνατό υγιές

ανεπιθύμητο κυριεύει τα πάντα

ακλόνητο

φωτοσυνθέτει άραγε

η γαρίδα 

ακούραστη αμίλητη

χρωματίζει συνέχεια

μεταμορφώνει τα φύλλα

κατάλευκα λεπτεπίλεπτα άνθη

ξεπροβάλλουν δειλά

ταλαντεύονται ρυθμικά

οι αυτοφυής δάφνες

ξεφυτρώνουν απροσκάλεστες

συντροφικά

αρρωστούλικες μουντές

κουρασμένες οι αδύναμες

συκιές

λιτοδίαιτες

δίνουν το παρόν σοβαρές

άκαρπες

ψηλόλιγνες

λιγόφυλες

ασφυκτιά η σεφλέρα στην στενή

για αυτήν ξεθωριασμένη γλάστρα

γέμισε

με γεροντικές ρίζες

πιονέρος ακούραστος

σύντροφος διακριτικός

αρνείται

να υποχωρήσει

να παραδοθεί  στην ανυπαρξία

στέκει ακλόνητη 

ακούνητη στείρα

υπομονετική

πρασινοκίτρινη

επιβιώνουν με υποτυπώδη

φροντίδα

αθόρυβες  μάχες

για λίγο χώμα

νερό ήλιο

ανασαίνουν διακτιτικά

στέλνουν μικρά

χαμόγελα αισιοδοξίας

ελπίδας χαράς

 

---

[1] ο κήπος μου