Ανεβασίδι

 

Έρχεται η τεφρά μοναξιά

Σφικταγκαλιάζει το helpless  ακέραιον[1]

Λύπη η απουσία

Πόνος η χαρά

Ήλιος θαμπώνει τους ανόητους

Οφθαλμούς

Τυφλώνει

Χάνεσαι σε απατηλά νέφη

γογγυστά[2]

Αφήνεσαι σε μικροαστικούς βασάνους

Life οροσπή[3], τζαζούγαρη[4],

Ηλοκόρασον,[5] Έμορφος

Χαρούμενα τα πρωινά αισιόδοξα

Σπρώχνει τον λίθο 

 

Ανηφοριά

Μαζεύει ως μαγνήτης την πίκρα

Κολλά η γλοιώδης ματαίωση

Το ανεκπλήρωτο αρμενίζει ανίκητο

διογκώνεται το φορτίο

βαρίδια, αχάντια[6]

ματώνουν τα χέρια, το κορμί

ασήκωτη η ψυχή

μακριά η άχρηστη κορυφή

γυρνά ο απεχθής αδηφάγος βράχος

να συντρίψει ότι έχει μείνει

έρχεται ο Ύπνος ο μικρός

αδελφός του θανάτου

να λαρώσει τις πληγές

να ξαναματώσει τις παλιές

να φτιάξει άλλες

ο ήλιος της αυγής σου χαμογελά

φτερουγίζει το μειδίαμα

αλαφροΐσκιωτη

ελπίζεις πάλι

διαχειρίσημη φαίνεται η κοτρόνα

κορώνα στη κατζουμαλλού[7] κάρα

---

[1] ακέραιον = σώμα άψυχο

[2] γογγυστά = γυναίκα που συνεχώς παραπονείται

[3] οροσπή = εταίρα γυναίκα

[4] τζαζούγαρη = γυναίκα ραδιούργα

[5] ηλοκόρασον = κόρη ωραία λάμπει σαν τον ήλιο

[6] αχάντιν = αγκάθι

[7] κατζουμαλλού = ξεμαλλιασμένη