17/9/16

χρουμουντζούδιν




Έλα, θα έρθεις
Θέλω να σου πω
Για το γλυκό που έκαψα
Μαύρη η χύτρα σαν την
Αροθυμία μου
Κόλλησε η πίκρα κατάμαυρη
Στο βυθό
Μάδησε το ατσάλινο συρματάκι
Το κάρβουνο αναλλοίωτο
Πάνε οι βιολογικές ρόγες τα
Τραγανά κουκουτσάκια
Μια μάζα συμπαγή γρανιτένια
Ότι γλίτωσε
Καραμελέ ζελές
Με μια ελαφρά οσμή
Ασαφή
 
Έλα θέλω να μου μιλάς
Καθώς θα καθαρίζω
Με σπουδή τα φρέσκα τα ραδίκια
Έχω γλυκό του κουταλιού
Να σε φιλέψω
Κρύο νερό
Σε κρυσταλλένιο νεροπότηρο
Θα κάτσουμε στον καναπέ
Θα κουβεντιάσουμε για πράγματα
Απλά ταπεινά
Για τον ακάματο ιβίσκο
Τα άνθη του τα πρόσκαιρα
Τα τόσο πορφυρά
Τον στήμονα που πάλλεται
Απαλά
Στην τρυφερή την αύρα
Λιτός
γενναιόδωρος
Τον μυρωδάτο βασιλικό
Τον πάντα διψασμένο
Αφήνεται
Λιποθυμούν
Τα αδύναμα κλαράκια
Λίγο νερό
Και χαρωπός υψώνει το κορμάκι
Τις  μυρωδιές του έρωτα
Απλόχερα σκορπάει
Τις εύρωστες αλόες
Εξαδέλφες αγαπημένες
Σιωπηλές
Και η ταπεινή ελιά
Βορά των άστεγων στρουθίων
Το ταπεινό το γιασεμί
Ξερό
Ανθίζει για σένα πάντα
Έλα ο άτακτος ο κότσυφας
Το χώμα θα σκαλίζει
Απασάρευτος
Όλα θα τα βρωμίσει
Τα φύλλα τα φθινοπωρινά
Για σένα θα χορεύουν
Χορούς τρελούς
Χορούς αργούς
Θα αφήνονται γλυκά
Παθητικά
Στην εκπνοή του ανέμου
Ορχήστρα η βεράντα
Όλα σε περιμένουν
Αργείς πολύ
Δεν λες να φανείς
Έρχεται το θλιβερό το δείλι
 χρουμουντζούδιν[1]
Ο ήλιος λυπημένος
Κρύβεται στα μακρινά
Βουνά
Χωρίς να αφήσεις
Ίχνος θαλπωρής
Χωρίς να πει μια λέξη
Έρχεται η νύχτα η τεφρά
Αζέστατη  
Κρύο νερό στην πλάτη
Λάμπουν τα δάκρυα
Τα φαρμακερά
Αστράκια πονεμένα
Και εσύ ποτέ δεν θα φανείς
Στην έρημη κάμαρά μου




[1] χρουμουντζούδιν = μαύρο και καμένο πράγμα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου