«Νενίκηκάς με»

Κλειστά τα εκπεμπωτικά μέσα

Ακούγεται μόνο ο αναποφάσιστος

Αέρας

Κυκλοθυμικός

Παλεύει με την λαύρα

Φουντώνει την μιζερότητα

Επιθυμία για εθελούσιο στρέψιμον[1]

Τα δάκτυλα βαθιά στον φάρυγγα

Να εκτοξευτεί

Ο χρήζων βοήθειας εαυτός

Όλη η δυσθυμία

Ο ασυγκράτητος απεχθής θυμός

ύπουλος λουφάζει

επανέρχεται

αναχπάραχτα[2], απρόσμενα

φθινοπωρινό

άνυδρο φύλλο όλα

θρυμματίζονται

υποκύπτουν

ιερά μανία

πότε θα καλύνει[3]

εδεύε[4] ο χρόνος

εναποθέτοντας διαρκώς

στα αθηρωματικά αγγεία

την στρυφνότητα την κακομοιριά

την μεμψιμοιρία την ματαίωση

παρατηρητής του άναρχου εαυτού

«Νενίκηκάς με»

---

[1] στρέψιμον = ξέρασμα, εμετός

[2] αναχπάραχτα = απροόπως, ξαφνικά

[3] καλύνω = αναρρώνω

[4] δεβαίνω = διέρχομαι, περνώ