Το μόνο που ήθελε ήταν
Να μπορεί να ζωγραφίζει
Κάθε μέρα
Εκεί στο άβατο των γυναικών
Μακριά
Από τον κόσμο
Τα αμαρτωλά θηλυκά
Άραγε ζωγράφιζε αθώες Παναγίες
Αγγέλους
Την μαρτυρική μορφή του εσταυρωμένου
Η θάλασσα μακριά
Λυσσομανούσε
Θηλυκή εύπλαστη
Αγκομαχούσε
Γινόταν αρνί
Ήσυχη
Διακριτική απόμακρη
Ψιθύριζε λόγια τρυφερά
Ο αέρας
Ξύπναγε τις κουρασμένες ελιές
Ξερό ψωμί ελαίες κρεμμύδια
Ευλογημένος οίνος
Τα χρώματα μεταναστεύουν στο καμβά
Εις εκείνα εισελθείν
Πάθη καημοί
Οι πειρασμοί του Αγίου Αντωνίου
Χάνονται στις μακρινές ερήμους
Η ψυχή γαλήνια
Σιωπηλά
Απορώ και εξίσταμαι
Με τούτη την επιθυμία
Τούτη την ολιγάρκεια
Αυτό είναι το νόημα
Να μπορεί να ζωγραφίζει
Συντροφιά με τα πετεινά του ουρανού
Τα δέντρα το βουνό την θάλασσα
Η ζωή είναι κάτι παραπάνω
Κάτι άλλο μεγάλο δυνατό
Πολύμορφο
Άμυαλη νιότη
Σαν αστραπή κύλησε
Ο άπονος χρόνος
Βολοδέρνεις ψάχνοντας
Τα άπιαστα ασαφή θέλω σου
Έκρινες άστοχα
Την μοναξιά την σιωπή την μονοτονία
του ερημίτη
γερνάς
κοσμοερημίτισσα
στην πολύβουη Βαβέλ
κλεισμένη σε αόρατα αδιαπέραστα
κάγκελα
οικειοθελώς
περιβάλλεσαι από αμίλητο
μπετόν
ζεμένη με σφικτά χαλινάρια
άεργα άδεια χέρια
ατελείωτοι πανομοιότυποι κύκλοι
ζέον καζάνι το άμοιρο μυαλό
πορτόσκυλο [1]
αναζητώντας το νόημα της ζήσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου