Λάζαρος

Ίδε ον φιλείς ασθενεί

Γαλήνια χωρίς βιασύνη

Άφησε δυο μέρες να κυλήσουν 

Βάδιζε προς την Βηθανία

Να σώσει τον αγαπημένο Λάζαρο

Βαθιά στο σπήλαιο  

Τυλιγμένος ακίνητος

Ήσυχος

Σκοτάδι βαθύ

Τέσσερις μέρες χωρίς πνοή  

Άρατε τον λίθον

Ακτίνες του ήλιου

Ήρθαν απαλές

Γλύκανε η φοβερή σκοτεινιά

Ήρεμη δυνατή

Αντήχησε η φωνή

Κάλεσμα σε αγαπημένο φίλο

Δεύρο έξω

Η απουσία έγινε παρουσία

Το κενό συμπαγής ύλη

Το τίποτα τα πάντα

Ο άηχος ήχος, μελωδία τρομερή

Το μη είναι, είναι

Ο άχρονος έγινε πάλι χρόνος

Ο όζος του θανάτου

Φοβήθηκε

Έφυγε τρομαγμένος δειλός

Τα νεκρά μέλη

Υπάκουσαν στην θεϊκή φωνή

Η ψυχή  επέστρεψε

Από την αέναη περιπλάνηση

Φώλιασε ήσυχα

στο  αναστημένο σώμα

Αργά αργά

Διστακτικά κινήθηκε

Το πρώην λείψανο

Καλυμμένο

Εξήλθε ο τεθνηκώς

Δεδεμένος τους πόδας

Και τας χείρας κειρίαις,

Και η όψις αυτού

Σουδαρίου περιεδέδετο

Προς το ζωοδότη ήλιο

Στην παντοδύναμη φωνή

Λύσατε αυτόν και άφετε υπάγειν

 

Να πορευτεί προς την ζωή

Μόνος κουβαλώντας

τα άρρητα μυστήρια

Τα φοβερά του θανάτου πάθη

Στο γλυκύ έαρ

Τα αγριολούλουδα

Σιγοτραγουδούσαν

Η γη νέα ζωντανή

Είπαν πως δεν γέλασε

Ποτέ πια

Η θλίψη για τα απερίγραπτα

Μάγκωσε την καρδιά του

Μόνος περπάτησε

Οι άνθρωποι τον κοίταγαν

Με θαυμασμό από μακριά

Ο νικητής του Χάρου

Έζησε μες του θανάτου

Την μοναξιά

Λένε δε, πως

Μόνο μια φορά

Βλέποντας κάποιον αφελή να κλέβει

Ένα πήλινο  αγγείο

Είπε χαμογελώντας οδυνηρά

«το ένα χώμα κλέβει το άλλο»