Αδυσώπητη Ακηδία

Ονειρεύεται ελεύθερα

Μπλέκεται σφιχτά το όνειρο

Με την σκληρή αλήθεια

Σβήνει παστρικά

Τα είδωλα των άλλων

Η μορφή της υψώνεται επιθυμητή

Σε χρόνους αταβιστικούς

Βασίλισσα σε

Πορφυρά βελούδα

Οι άνδρες προσκυνούν

Πεθαίνουν για ένα βλέμμα

Ο υμέναιος εκεί

Κοντά

Πολύ σιμά

Απτός τον αγκαλιάζει

σφικτά με τα δυο άδεια χέρια

έχει δίκαιο σε όλα

ο κόσμος τυφλός υποκειμενικός

ουρλιάζει για την αλήθεια

θέλει αγάπη αθωότητα

λευκά εύοσμα λουλούδια

πυκνός καπνός

μύρα που σκορπίζονται

σε εκκλησίες

ολόφωτες

με ρύζια Άνδρα

γονείς αδέλφια

πλήθος οι καλεσμένοι

σε προάστια ελίτ

την αγαπούν την θέλουν

το άσπρο κομψό νυφικό

χαϊδεύει το άλιπο κορμί της

τα μάτια της μετατρέπουν

το ον που μέσα της αλυχτά

σε άγγελο αγαπημένο

η μοναξιά βρόγχος

μόνιμα σφίγγει τον λαιμό

θέλει μια βόλτα

σε στολισμένους δρόμους

ένα ζεστό σπίτι

γεμάτο με ανθρώπους που την αγαπούν 

την περιμένουν

η νύχτα την κοιτά φυλακισμένη

τα δέντρα μουρμουρίζουν

προσευχές

χάνονται στον αέρα

το φως του άστρου της Βηθλεέμ

 λάμπει κάπου πολύ μακριά

δεν την φτάνει

τα κάγκελα την αγκαλιάζουν

με στοργή

της κρύβουν το απέραντο κενό

της πόλης που δεν έχει  θέση 

Χριστούγεννα 19