Άσπονδη φίλη

 

Στο φως του πρωινού

Στα αδύναμα μάτια

Φαντάζει ωραίο το κορμί

Το δέρμα ευωδιαστό ροδοπέταλο

Ο υποδόριος ιστός σεμνός

Ο χρόνος λούφαξε

Για λίγο κουρασμένος

Βαστά γερά το έρημο κορμί

Θυμάται την άπιστη την νιότη

Πολεμά να ζήσει

Σπαρταρά ψάρι έξω από το νερό

Αστράφτουν για λίγο τα χρώματα

Σε λίγο θα χλωμιάσουν

Η ψυχή αιώνια βασανισμένη

Επιμένει

Τίποτα δεν χάθηκε από τα χαμένα

Έφηβη η ελπιδούλα

Σιγοτραγουδεί

Χορεύει ανάλαφρα στις μύτες

Ο χρόνος αλύπητος ξαναγυρνά

Απαιτεί και έχει τα κεκτημένα

Αθέλητα το αρχαϊκό μειδίαμα υποχωρεί

Εξαχνώνεται  η άμοιρη ελπιδούλα

Έρχεται όπως πάντα η θλίψη θαλερή

φίλη άσπονδη σταθερή 

κρατά γερά το χέρι