Ματαιοπονία

Περιφέρει με πόνο την μοναξιά της

Στους δρόμους που ατμίζουν

Προσπαθεί να την μεταμφιέσει

Καθώς ο πύρινος Αύγουστος

Ανέμελος αδυσώπητος χαρωπός

Παρελαύνει

Φορτώνουν την πραγμάτεια τους

Και φεύγουν

Οι οικείοι ξένοι

Αφήνουν το πυρωμένο άστυ

έρημο ήσυχο  

στα χέρια αυτών που επιθυμούν 

πάντα όσα τω πλησίον των εστί

φουντώνει ξεχωρίζει η μοναχία

η πόλη εγκαταλελειμμένη καμένη κόρη

σκεπάσει το πονεμένο της πρόσωπο

κρύβεται από τα αδιάφορα κοφτερά μάτια

προσπαθεί να γεμίζει

μάταια τα άδεια χέρια

σύγχρονη αθώα Δαναΐδα

αδιάκοπα ρίχνει νερό στον τετρημένον πίθον

υπακούοντας άηχες  διαταγές

καρτερώντας την βροχή

να δροσίσει το πολυδίψιον σώμα