Ζώδος[1]
Συλλογισμένος ο παντοκράτορας
Αποφεύγει τα ικετευτικά βλέμματα
Κοιτά μακριά
Με τα βασανισμένα άγρυπνα μάτια του
Απελπισμένος σφίγγει το ιερό βιβλίο
Αθέλητος κριτής
Ο θόρυβος από τις πομπές
Τον κατακλύζει
Η απογοήτευση δραπετεύει
Από το σφραγισμένο στόμα
Τα πάντα θωρών
Γνωρίζει
Αδύναμος να πράξει
Να αλλάξει το μέλλον
Καθώς καλά το γνωρίζει
Ακίνητος σιωπηλός λυπημένος
Οι κραυγές αφόρητες
Ο ζόφος χειροπιαστός
Ο πόνος ξεχειλίζει
Ξεφεύγουν από τα ασάλευτα κάγκελα
Διαπερνούν τους ακλόνητους πλίνθους
Αδιάκοπα τον σφυροκοπούν
Βουβός και ο Απόλλωνας
Δεν μπορεί με την λύρα του
Να γλυκάνει την απόγνωση
Αθώοι και ένοχοι όλοι
Τριγυρνούν ανήμποροι
Κοιτώντας μακριά
Μόνο οι τέττιγες αμέριμνοι
Αδιάφοροι ευτυχισμένοι
Άφησαν την μαύρη γη
Χαίρονται τον καυτό ήλιο
Τραγουδούν ακατάπαυστα
Την γλυκόπικρη ζήση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου