Γλυκύμαλον λεμόνι

Ξεπρόβαλε ήσυχα

Όταν οι θορυβώδεις μπουλντόζες εξαφάνισαν

Το βαριά τραυματισμένο σπίτι

από εκείνο τον μακρινό φοβερό σεισμό

Ανάμεσα στα μικροαστικά σπιτάκια

Διακριτική σιωπηλή

Η όμορφη λεμονιά μεγάλωνε

Στα πόδια της

Η άνοιξη έστρωσε το χαλί της

Θέριεψαν οι μαργαρίτες

Οι αγριομολόχες

Το  σινάπι

Τολμηροί θηρευτές

Έδρεψαν τους χαμηλούς προσιτούς καρπούς

Στα ψηλά κλαδιά

Λάμπουν μετά την βροχή

Εύρωστοι άφθονοι οι κίτρινοι καρποί

Από ψηλά κοιτούν τους βιαστικούς

Ή τους προσποιούμενους βιαστικούς

Διαβάτες

Τους ξέχασαν οι λεμονοτρυγητές

Όχι δεν τους φτάνουν απαντά

Μια φωνή από το υπερπέραν

But   θα μείνετε εκεί ψηλά

Θα περάσει ο καιρός

Ανέγγιχτα

Κανένας γευστικός κάλυκας

Δεν θα γευτεί τον χυμό

Κανένα χέρι δεν θα σας ακουμπήσει

Τίποτα δεν θα σας συνθλίψει

Μέχρι την τελευταία σταγόνα

Θα χάσετε την χαρά

Του προσφέρειν ανιδιοτελώς

Της καθορισμένης πορείας 

Η αναπόφευκτη σήψη θα έρθει ακάλεστη

Ανεπιθύμητη θα τα σαρώσει όλα

Αργά και σταθερά

Κατακτητής

Η στιλπνή επιδερμίδα θα αφυδατωθεί

Θα σκληρύνει

Αδιαπέραστο πετσί

Το λαμπερό κίτρινο

Θα υποχωρήσει στο καφέχρωμο

Ύστερα ένας υπόκωφος ήχος

Πέφτει στο φιλόξενο χώμα

ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ

θρόισαν τα φύλλα

τα συντρόφια

δεν πειράζει

ίδια κατάληξη όλοι

αποχωρούμε σιγά σιγά

για τον τελευταίο σταθμό χωρίς

ενδιάμεσες στάσεις

χωρίς περιπέτειες

δεν θέλουμε ταξίδια                                    

να γίνουμε τροφή άλλων

εγωιστών 

ας μείνουμε εδώ

ας αγναντεύουμε τον απατηλό

πεπερασμένο κόσμο

μικρό κομμάτι

ίδιο αμετάβλητο

μονότονο

ασφαλές

και ύστερα

μια ανακύκλωση του συρμού 

και που ξέρεις

κάποιοι σπόροι μπορεί

αναπάντεχα να βλαστήσουν

από τον ζοφερό θάνατο να ξεφύγουν